Hortus Botanicus Amsterdam, 31 december 2008, 15.00 uur.

© Chris

Merry Christmas

Museumplein

Leidsebosje, casino



Max Euweplein



P.C.Hooftstraat

Het Leidseplein in de donkere dagen voor Kerst

De verbeelding aan de macht

Dit fragment komt uit een artikel van Haro Hielkema over reizen, gepubliceerd in Trouw van 20 december. Het is een prachtig voorbeeld van verbeeldingskracht. Kom daar nog eens om. (klik op het fragment voor een leesbare vergroting)

krantenbezorgers

Jeroen Thijssen, culinair journalist en vaste columnist van Trouw, schrijft in de Trouw van gisteren een goed artikel over kerstinkopen en kerstdiners in tijden van financiële crisis. Het gaat over seizoensgroenten, een vegetarisch kerstdiner, de Lidl en nog zo wat. Goede raadgevingen en handige tips. Maar dan maakt hij, naar mijn mening, een enorme uitglijer. Hij adviseert om de onbruikbare spullen uit je kerstpakket aan 'lastige bezoekers die tegen het eind van het jaar aan de deur komen' te geven, zoals krantenbezorgers. Niet als extraatje, maar in plaats van geld. Zo bespaar je zelf geld uit. Fout Jeroen, helemaal fout. Juist jij, als vaste columnist van een ochtendkrant, zou beter moeten weten. Deze krantenbezorgers hebben geen goedgeefse baas, meestal geen kerstpakket en al helemaal geen goed inkomen. Voor een schamel loontje trotseren ze het hele jaar door om 5 uur 's ochtends weer en wind om de krant op tijd bij de abonnees in de bus de krijgen. Wie wil dit nog doen? Deze mensen moet je juist koesteren en zij verdienen aan het eind van het jaar van iedere abonnee een goede beloning voor het feit dat de krant dankzij hen bij jou op de mat valt terwijl jij nog lekker ligt te knorren in je bedje. Niet net doen of je niet thuis bent, dat is niet netjes. In 2008 ging het bij mij van de 312 keer misschien 3 keer mis en dat was dan in de zomer, toen de vaste bezorger met vakantie was. Chapeau. Dus lastige mensen, nee, dat zal je mij niet horen zeggen, misschien wél enigszins beklemmend. Mijn bezorger van Trouw is een wat oudere Egyptenaar, die ieder jaar iets vrijpostiger wordt. Vorig jaar, na ontvangst van mijn gift, reikte ik hem de hand om hem te bedanken en een gelukkig nieuwjaar te wensen. Hij pakte mijn hand, trok mij naar zich toe en kuste mij vier keer links en rechts op de wangen. Het koste enige moeite om mij los te maken uit zijn omhelzing en ik was wel wat verlegen met de situatie. Maar wie is er tegenwoordig nog zo blij met een tientje? Eerlijk gezegd had ik eraan getwijfeld of een tientje wel genoeg was, 10:309 = ruim 0,03 cent per keer. Beetje weinig, nietwaar? Twintig euro lijkt mij meer op z'n plaats, maar ja, dan wordt het dit jaar waarschijnlijk een huwelijksaanzoek. En ik ben niet goed in nee zeggen.

Nog maar eens de Dam

Utrechtsestraat





petit Grand Café Granny, Eerste van der Helststraat, Amsterdam

Alternatieve kerstbomen bij de Stopera, gemaakt door leerlingen van het ROC Amsterdam, 20 december 2008, 18.00 uur.

Hortus by night

Hortus Botanicus Amsterdam, 16 december 2008

Kerstsfeer in de Hortus

Hortus Botanicus Amsterdam, 16 december 2008, 18.00uur

Windows.16

In de etalages van de Bijenkorf is het dit jaar alles Marcel Wanders wat de (kerst)klok slaat.

Kerstverlichting op de Dam

De Dam, 19 december 2008, 17.00 uur.

Geer en Goor 'over de vloer' in de dierentuin

Dat homoseksuelen door veel mensen leuk gevonden worden als ze een 'attractie' vormen is wel duidelijk geworden door het succes van de valse nichten "ik heb er de kracht niet meer voor" Geer en "ooooh wat èèèrg, nee dit kan écht niet hoor" Goor en de jaarlijks door honderdduizenden dagjesmensen bezochte Gay Parade, die door Gerrit Komrij in de Groene Amsterdammmer van 26 september jl. in zijn vermakelijke essay Knuffelhomo's "een nadrukkelijke manifestatie van blije grijns en gymnastiekoefeningen" genoemd werd. Homo's zijn vrouwelijk, extravagant, gezellig(ach meid) en vals, zo beantwoorden ze aan het stereotype beeld, zo kennen we ze. Gelukkig zijn homo's tegenwoordig steeds minder herkenbaar aan uiterlijk, spraak en maniertjes, maar misschien is dat voor veel mensen juist enger. Iedereen kan het dan zijn tenslotte. Dat homoseksualiteit ook bij dieren voorkomt is al langer bekend. Mensen houden van dieren, ook van homoseksuele dieren. En dan is er een homopaartje pinguïns in een dierentuin! Een attractie binnen een attractie. Twee voor de prijs van één. Echte toppers. We kunnen ze met eigen ogen aanschouwen. Iedereen vindt het schattig, echte knuffeldieren, volledig geaccepteerd, ook door de medepinguïns. Wat wil je als homopinguïn nog meer? zou je zeggen. Nou, een kind! en ja hoor, daar begint het gelazer. Kunnen we zelf geen eieren leggen, dan pikken we een ei van de buurvrouw. Maar waar de liefhebbers van het valsenichtengedrag van Geer en Goor niet meer bijkomen van het lachen, zo kunnen deze pinguïns niet op bijval rekenen. Zij worden voor straf geïsoleerd. Zij kunnen niet rekenen op begrip voor het gemis in hun bestaan. Nee, op het gebied van de dierenhomo-emancipatie is nog heel wat werk te verrichten. Kan de Partij voor de Dieren, die een omroep voor dieren (Piep) wil oprichten ook geen belangenvereniging voor homoseksuele dieren oprichten? Het VeeOC?

het fluitketeltje

Vrijdagavond 'en famille' het Sinterklaasfeest gevierd, het was een heel gezellige avond met heerlijk eten en veel pakjes en rijmelarij . Op mijn verlanglijstje stond een nieuwe fluitketel en die kreeg ik ook mét een gedicht, waarin de (jonge) Sint zijn verbazing uitsprak over het feit dat iemand die er een weblog op na houdt (lees: een modern iemand) nog zoiets ouderwets als een fluitketel gebruikt. Iedereen heeft tegenwoordig toch een waterkoker! Ik niet. Een waterkoker waarschuwt niet als het water kookt, terwijl de fluit van de ketel in de wijde omtrek te horen is en je eraan herinnert dat je hem hebt opgezet. Het bracht me op het liedje dat Annie M.G. Schmidt over dit uitstervende huishoudelijke apparaat schreef:

Behalve dat ik een fluitketel gebruik, ben ik ook nog zo ouderwets dat ik andijvie niet voorgesneden en verpakt koop maar aan een stronk en die ook nog eens zelf snijd en was. Wat een werk, hè. En sudder/sucadelapjes staan hier ook nog urenlang op een klein pitje, tot ze botermals zijn en smelten op de tong. Niks geen fastfood. Gewoon zoals oma en moeder het deden. Hoewel, oma gebruikte een petroleumstelletje, zo ouderwets ben ik nu ook weer niet. Voor die stelletjes betaal je tegenwoordig trouwens veel geld op de brocante, dus ik denk dat ik mijn fluitketels zo langzamerhand ook maar eens ga bewaren. Dan kan mijn Sint ze weer erven en herinneringen ophalen aan die goeie ouwe tijd, toen er nog fluitketels bestonden ("opa, wat is dat, een fluitketel?"; "nou kind, dat zal ik je vertellen, vroeger toen opa klein was...). Misschien komt kokend water tegen die tijd wel direct uit de kraan, naast koud en warm. Wat ik maar zeggen wil, het leven is een cyclus, waarin jong vanzelf middelbaar en vervolgens oud wordt, met alle kenmerken van dien. Als middelbare zit ik tussen oud en jong in en dat is te merken aan mijn manier van leven of, zo je wilt het modernere, mijn leefstijl.

Irritaal

De onvolprezen Jaap de Berg schreef bovenstaand column in 'irritaal' of zoals hij het noemt 'jeuktaal'. Op http://www.irritaal.nl/ kan men een stem uitbrengen op het irritantste woord van 2008. Er is keuze uit 52 mogelijkheden. Helaas kun je maar voor één woord of uitdrukking kiezen. Lastig. Wordt het 'ik heb zoiets van', 'zeg maar', zich irriteren aan, zich beseffen (onpersoonlijke of wederkerende werkwoorden, kom daar nog eens om), 'een stukje ...' (en dan bedoel ik geen stukje taart, maar bijvoorbeeld een 'stukje emotie') het '...gebeuren' (zoals bijvoorbeeld in het 'televisiegebeuren'). Allemaal woorden of uitdrukking waar ik jeuk van krijg. Omdat ik onderscheid wil maken tussen lelijk taalgebruik en fout taalgebruik heb ik uiteindelijk gekozen voor 'hun hebben' of elk ander werkwoord, omdat dit zo'n basale fout is, grammatica op het niveau van de basisschool. Derde persoon meervoud: ik jij hij wij jullie zij. Hoe moeilijk kan dit zijn? Toch komen er hele volksstammen, zogenaamde 'Hunnen' van de basisschool die hun zeggen waar het zij moet zijn. Staan er inmiddels onderwijzers voor de klas die het ook niet meer weten of worden leerlingen niet meer gecorrigeerd? Ze nemen het mee naar het voortgezet onderwijs, (v)mbo, zelfs hbo en niemand die er wat van zegt. Zo woekert het maar voort. Hoe zo is er iets mis met het onderwijs in Nederland?
Onlangs vertelde een kennis mij de volgende anekdote. Zij werd door iemand aangesproken op het gebruik van zij: "Jij zegt altijd zij, maar dat is toch fout?, het moet toch hun zijn?" Gelukkig heeft deze kennis even de tijd genomen om uit te leggen hoe het zit. Eén 'Hun' minder. We hebben er maar om gelachen. Wat moet je anders?

Minister van Waaiken moet waaiken

Ella Vogelaar, minister van Wonen, Wijken en Integratie, is afgetreden. De reden volgens haar eigen verklaring: "de partaailllaaiding vindt de resultaten op haar belllaaidsterraainen onvoldoende". Spaaitig voor haar. Ja, politiek Den Haag is een slangenkuil. Eén pluspunt, ze kraaigt nu taaid voor spraaklessen. Zo kan ze bij de logopedist misschien haar aai kwaait. Sterkte Ella.

'Mama Africa'

In de vroege ochtend van 10 november overleed onverwacht 'Mama Africa', Miriam Makeba, op 76-jarige leeftijd na een optreden in Italië. De vrijdag daarvoor stond ze nog op het podium van Paradiso in Amsterdam. Samen met de jongens van de band, waaronder haar kleinzoon, vierde ze daar de avond voor het concert nog de overwinning van Obama. Behalve de zangeres met die prachtige stem, die ons zo veel schitterende nummers nalaat, was ze ook de vrouw die haar leven lang streed tegen onrecht, in de eerste plaats tegen de apartheid in haar geboorteland Zuid-Afrika. Een moedige vrouw, net als Rosa Parks, die opstond tegen onrecht, stelling nam en de consequenties daarvan aanvaardde. Met alle eenzaamheid en verdriet die daarmee gepaard ging. Dertig jaar lang mocht ze Zuid-Afrika niet in, zelfs niet om haar moeder te begraven. Ze moest wachten tot -een andere uitzonderlijke persoonlijkheid - Nelson Mandela president werd van Zuid-Afrika. Hij nodigde haar uit terug te komen naar haar geboorteland. Op 10 juni 1990 zette ze voor het eerst na al die jaren weer voet op vaderlandse bodem.

Is this the little girl I carried?
Is this the little boy at play?
I don't remember getting older, day by day
Sunrise, sunset, swiftly fly the years
One season following the other,
Laden with happiness and tears.

When did she get to be a beauty,
When did he grow to be so tall,
Wasn't it yesterday when they were small?
Sunrise, sunset, swiftly fly the years
One season following the other
Laden with happiness and tears.

Miriam Makeba: Sunrise, Sunset,

"This is our moment, this is our time"

Rosa Parks weigerde in 1955 haar zitplaats in de bus af te staan aan een blanke, zoals de wet in Alabama dat toen voorschreef. Ze weigerde ook de boete van $ 10,-- die ze hier voor kreeg te betalen en werd gearresteerd. Haar zaak werd uitgevochten tot voor het Amerikaanse Hooggerechtshof, die haar in het gelijk stelde. De scheiding tussen zwarten en blanken werd ongrondwettig verklaard. In 1961 wordt Barack Obama geboren. Toen Rosa Parks in 2005 overleed werd haar lichaam opgebaard in het Capitool, als eerbetoon aan deze eenvoudige moedige vrouw, die de wereld liet zien dat één persoon de wereld kan veranderen.

Op 4 november 2008 wordt Barack Obama gekozen tot president van de VS, de eerste zwarte president van een land dat vijftig jaar geleden nog rassensegregatie kende. Helaas heeft Rosa Parks deze historische gebeurtenis niet meer mogen meemaken.

Obama weet met zijn indrukwekkende en bezielende speeches, met zijn oprechte geloof in een betere rechtvaardiger maatschappij vele Amerikanen die hun vertrouwen in de politiek kwijt waren ervan te overtuigen dat iedere stem telt. De maatschappij is de som der individuen. Onverschilligheid en cynisme leiden tot niets. Geloof in idealen, maatschappelijke betrokkenheid en persoonlijke verantwoordelijkheid nemen wel. "Yes we can". Verandering is mogelijk. En ze kwamen, in groten getale, de kiezers, uren stonden ze soms in de rij en ze kozen overtuigend voor Obama. Niet alleen in Amerika was het feest, voor mijn gevoel ging er een golf van blijdschap en ontroering over de hele wereld, in het besef getuige te zijn van een heel bijzonder moment. Obama heeft niet alleen vele Amerikanen weer hoop gegeven, wereldwijd hopen mensen dat Obama's verkiezing, zijn streven naar dialoog en verzoening, z'n weerslag zal hebben op de wereldpolitiek. Ik denk dat zelfs McCain blij is. 'Gelukkig, een blamage is mij bespaard gebleven', moet hij gedacht hebben. God bless Barack Obama.

"Out of many, we are one"

Opkikkertjes

Kikkeracrobaten, salto achterwaarts.

discokikkers.

Vrouwelijke vormen

Wat is er mis met vrouwelijke vormen? Niets zou je zeggen, maar blijkbaar wel als het om vrouwelijke vormen van beroepen/functies gaat.

Het is begonnen in de jaren tachtig van de vorige eeuw, toen steeds meer vrouwen begonnen door te stoten naar directiefuncties. Zij wilden geen directrice genoemd worden, dat riep bij velen de associatie op met ongenaakbare verzuurde vrouwen die met straffe hand leiding gaven aan een kindertehuis of zo. Directeur dus en daarbij is het lang gebleven.

De laatste jaren is het in de media in toenemende mate mode geworden om bij het vermelden van het beroep van een vrouw de mannelijke vorm te kiezen, zoals journalist, schrijver, dichter, regisseur, redacteur, presentator, advocaat, veelal beroepen met een hoge maatschappelijke status. Hoe lager op de maatschappelijke ladder, hoe minder dit verschijnsel zich voordoet. Verkoopsters zijn nog altijd verkoopsters, schoonmaaksters zijn nog altijd schoonmaaksters. Zover ik weet is er er geen nieuwe officiële regel m.b.t. dit onderwerp uitgevaardigd door de geleerde dames en heren van de Nederlandse Taalunie, maar betreft het hier een spontane ontwikkeling. Niks tegen spontaniteit, maar wat is er mis met vrouwelijke vormen?

Wat mij - behalve het niet gebruiken van de vrouwelijke vormen - stoort is het inconsequente gebruik ervan. Als je dan al kiest voor de mannelijke vorm, doe het dan consequent. Soms lees je een artikel, waarin de ene en de andere vorm door elkaar worden gebruikt. Of in het geval dat een vrouw meerdere beroepen heeft van de ene de mannelijke en van de andere de vrouwelijke vorm gebruikt wordt.

Taal is in beweging. Leuk en interessant. Wat mij boeit is wat er ten grondslag ligt aan een bepaalde ontwikkeling. Dat kan een nieuwe maatschappelijke ontwikkeling zijn, zoals de 'verengelsing'van het Nederlands toegenomen is met de voortschrijdende informatietechnologie. In het geval van de vrouwelijke vormen lijkt het iets te maken te hebben met maatschappelijke status en mannelijke dominantie. Wat volgens mij altijd een rol speelt is gemakzucht en papegaaien. Veel mensen nemen snel taalgebruik over zonder daar verder bij na te denken. Jammer. Taal kan zo mooi zijn.