© Chriswoensdag 24 december 2008
maandag 22 december 2008
Max Euweplein
P.C.Hooftstraat
zondag 21 december 2008
De verbeelding aan de macht
Dit fragment komt uit een artikel van Haro Hielkema over reizen, gepubliceerd in Trouw van 20 december. Het is een prachtig voorbeeld van verbeeldingskracht. Kom daar nog eens om. (klik op het fragment voor een leesbare vergroting)
krantenbezorgers
Jeroen Thijssen, culinair journalist en vaste columnist van Trouw, schrijft in de Trouw van gisteren een goed artikel over kerstinkopen en kerstdiners in tijden van financiële crisis. Het gaat over seizoensgroenten, een vegetarisch kerstdiner, de Lidl en nog zo wat. Goede raadgevingen en handige tips. Maar dan maakt hij, naar mijn mening, een enorme uitglijer. Hij adviseert om de onbruikbare spullen uit je kerstpakket aan 'lastige bezoekers die tegen het eind van het jaar aan de deur komen' te geven, zoals krantenbezorgers. Niet als extraatje, maar in plaats van geld. Zo bespaar je zelf geld uit. Fout Jeroen, helemaal fout. Juist jij, als vaste columnist van een ochtendkrant, zou beter moeten weten. Deze krantenbezorgers hebben geen goedgeefse baas, meestal geen kerstpakket en al helemaal geen goed inkomen. Voor een schamel loontje trotseren ze het hele jaar door om 5 uur 's ochtends weer en wind om de krant op tijd bij de abonnees in de bus de krijgen. Wie wil dit nog doen? Deze mensen moet je juist koesteren en zij verdienen aan het eind van het jaar van iedere abonnee een goede beloning voor het feit dat de krant dankzij hen bij jou op de mat valt terwijl jij nog lekker ligt te knorren in je bedje. Niet net doen of je niet thuis bent, dat is niet netjes. In 2008 ging het bij mij van de 312 keer misschien 3 keer mis en dat was dan in de zomer, toen de vaste bezorger met vakantie was. Chapeau. Dus lastige mensen, nee, dat zal je mij niet horen zeggen, misschien wél enigszins beklemmend. Mijn bezorger van Trouw is een wat oudere Egyptenaar, die ieder jaar iets vrijpostiger wordt. Vorig jaar, na ontvangst van mijn gift, reikte ik hem de hand om hem te bedanken en een gelukkig nieuwjaar te wensen. Hij pakte mijn hand, trok mij naar zich toe en kuste mij vier keer links en rechts op de wangen. Het koste enige moeite om mij los te maken uit zijn omhelzing en ik was wel wat verlegen met de situatie. Maar wie is er tegenwoordig nog zo blij met een tientje? Eerlijk gezegd had ik eraan getwijfeld of een tientje wel genoeg was, 10:309 = ruim 0,03 cent per keer. Beetje weinig, nietwaar? Twintig euro lijkt mij meer op z'n plaats, maar ja, dan wordt het dit jaar waarschijnlijk een huwelijksaanzoek. En ik ben niet goed in nee zeggen.
zaterdag 20 december 2008
petit Grand Café Granny, Eerste van der Helststraat, Amsterdam
Hortus Botanicus Amsterdam, 16 december 2008
vrijdag 19 december 2008
Windows.16
In de etalages van de Bijenkorf is het dit jaar alles Marcel Wanders wat de (kerst)klok slaat.
zondag 7 december 2008
Geer en Goor 'over de vloer' in de dierentuin
Dat homoseksuelen door veel mensen leuk gevonden worden als ze een 'attractie' vormen is wel duidelijk geworden door het succes van de valse nichten "ik heb er de kracht niet meer voor" Geer en "ooooh wat èèèrg, nee dit kan écht niet hoor" Goor en de jaarlijks door honderdduizenden dagjesmensen bezochte Gay Parade, die door Gerrit Komrij in de Groene Amsterdammmer van 26 september jl. in zijn vermakelijke essay Knuffelhomo's "een nadrukkelijke manifestatie van blije grijns en gymnastiekoefeningen" genoemd werd. Homo's zijn vrouwelijk, extravagant, gezellig(ach meid) en vals, zo beantwoorden ze aan het stereotype beeld, zo kennen we ze. Gelukkig zijn homo's tegenwoordig steeds minder herkenbaar aan uiterlijk, spraak en maniertjes, maar misschien is dat voor veel mensen juist enger. Iedereen kan het dan zijn tenslotte. Dat homoseksualiteit ook bij dieren voorkomt is al langer bekend. Mensen houden van dieren, ook van homoseksuele dieren. En dan is er een homopaartje pinguïns in een dierentuin! Een attractie binnen een attractie. Twee voor de prijs van één. Echte toppers. We kunnen ze met eigen ogen aanschouwen. Iedereen vindt het schattig, echte knuffeldieren, volledig geaccepteerd, ook door de medepinguïns. Wat wil je als homopinguïn nog meer? zou je zeggen. Nou, een kind! en ja hoor, daar begint het gelazer. Kunnen we zelf geen eieren leggen, dan pikken we een ei van de buurvrouw. Maar waar de liefhebbers van het valsenichtengedrag van Geer en Goor niet meer bijkomen van het lachen, zo kunnen deze pinguïns niet op bijval rekenen. Zij worden voor straf geïsoleerd. Zij kunnen niet rekenen op begrip voor het gemis in hun bestaan. Nee, op het gebied van de dierenhomo-emancipatie is nog heel wat werk te verrichten. Kan de Partij voor de Dieren, die een omroep voor dieren (Piep) wil oprichten ook geen belangenvereniging voor homoseksuele dieren oprichten? Het VeeOC?
het fluitketeltje
Vrijdagavond 'en famille' het Sinterklaasfeest gevierd, het was een heel gezellige avond met heerlijk eten en veel pakjes en rijmelarij . Op mijn verlanglijstje stond een nieuwe fluitketel en die kreeg ik ook mét een gedicht, waarin de (jonge) Sint zijn verbazing uitsprak over het feit dat iemand die er een weblog op na houdt (lees: een modern iemand) nog zoiets ouderwets als een fluitketel gebruikt. Iedereen heeft tegenwoordig toch een waterkoker! Ik niet. Een waterkoker waarschuwt niet als het water kookt, terwijl de fluit van de ketel in de wijde omtrek te horen is en je eraan herinnert dat je hem hebt opgezet. Het bracht me op het liedje dat Annie M.G. Schmidt over dit uitstervende huishoudelijke apparaat schreef:
Behalve dat ik een fluitketel gebruik, ben ik ook nog zo ouderwets dat ik andijvie niet voorgesneden en verpakt koop maar aan een stronk en die ook nog eens zelf snijd en was. Wat een werk, hè. En sudder/sucadelapjes staan hier ook nog urenlang op een klein pitje, tot ze botermals zijn en smelten op de tong. Niks geen fastfood. Gewoon zoals oma en moeder het deden. Hoewel, oma gebruikte een petroleumstelletje, zo ouderwets ben ik nu ook weer niet. Voor die stelletjes betaal je tegenwoordig trouwens veel geld op de brocante, dus ik denk dat ik mijn fluitketels zo langzamerhand ook maar eens ga bewaren. Dan kan mijn Sint ze weer erven en herinneringen ophalen aan die goeie ouwe tijd, toen er nog fluitketels bestonden ("opa, wat is dat, een fluitketel?"; "nou kind, dat zal ik je vertellen, vroeger toen opa klein was...). Misschien komt kokend water tegen die tijd wel direct uit de kraan, naast koud en warm. Wat ik maar zeggen wil, het leven is een cyclus, waarin jong vanzelf middelbaar en vervolgens oud wordt, met alle kenmerken van dien. Als middelbare zit ik tussen oud en jong in en dat is te merken aan mijn manier van leven of, zo je wilt het modernere, mijn leefstijl.
Abonneren op:
Posts (Atom)