Koninginnedag 2009

Afscheid

Laatste werkdag in de Hortus Botanicus Amsterdam.

27 april 2009

Na vijftien jaar is het tijd om afscheid nemen.

Dakpan

Begin oktober 2007 lag er een kaartje op de mat van woonstichting De Key. 'Vandaag waren we bij u aan de deur. Helaas troffen wij u niet thuis. Over een week komen wij terug. Mocht u verhinderd zijn, belt u ..... . Reden: vervangen van een dakpan.' Ik wist niets van een kapotte dakpan, had nergens last van, geen lekkage of zo. Nee, deze reparatie werd niet op mijn verzoek uitgevoerd. Omdat ik op de voorgestelde datum met vakantie zou zijn, maakte ik daar melding van. 'Prima mevrouw, het staat genoteerd.' Bij thuiskomst - na een heerlijk weekje Zeeland - lag er weer een kaartje op de mat. 'Vandaag waren we bij u aan de deur. Helaas troffen wij u niet thuis. Wilt u bellen voor een nieuwe afspraak.' Natuurlijk, ik ben de beroerdste niet. Dit keer lukte het, dat wil zeggen, ik was thuis toen de loodgieter kwam. Hij had een dakpan bij zich, keek uit het zolderraam en kwam tot de conclusie dat dit een klusje voor twee was. 'Mag ik de dakpan hier laten liggen mevrouw?, dan neem ik binnenkort contact met u op.' Natuurlijk, ik ben de beroerdste niet. Maar contact? Binnenkort? Nee, niks van dat alles, ik hoor niets meer en de dakpan blijft liggen. Januari 2009 nam ik zelf contact op met De Key over heel iets anders (zie mijn stukje van 5 februari) en bracht daarbij de dakpan even in herinnering. 'Oh, daar ga ik achterheen , dat kan natuurlijk niet, excuses hoor, u hoort spoedig van ons.' En ja hoor, ik werd zowaar gebeld, maakte een afspraak en de loodgieter kwam op de afgesproken tijd de trap op, alleen. Hij keek uit het zolderraam en kwam tot de conclusie dat dit een klusje was voor twee man! Een second opinion kan nooit kwaad, dus het zou wel zo zijn. Toen hij hoorde hoe de vork in de steel zat, of liever gezegd, hoe lang de dakpan al op zolder lag, maakte hij ter plekke een nieuwe afspraak. Zo gebeurde het dat 24 april jl. twee man de trap op kwam, met 'bergbeklimmersuitrusting', tuig, touw, zekeringen, helm, de hele mikmak. Eenmaal vastgesnoerd begon een van hen aan de beklimming van het dak, als ware het de Mount Everest. Er werd druk geschoven met dakpannen en behouden daalde hij af op zolder. Mét de mededeling dat er niet een, maar twee dakpannen kapot waren! Maar hij had er geen extra bij zich. Wel had hij het zo geregeld dat de volgende keer de kapotte dakpan vanuit het raam verwisseld kon worden. Regeren is vooruitzien, nietwaar!. In ieder geval werkt er één man met visie bij De Key. Enfin, om een lang verhaal zo kort mogelijk te houden, 6 mei a.s. moet de klus geklaard zijn. Eén jaar en 7 maanden en 6 bezoeken van De Key later. Zo is dit al met al een heel duur dakpannetje geworden.

Pril

Jong, maar kwetsbaar leven aan de Schilderskade

Bril

Martin Bril, 21 oktober 1959 - 22 april 2009





foto: Vincent Mentzel

Annie M.G. Schmidtprijs 2008

Om het liedje te beluisteren www.youtube.com/watch?v=KpIVMSnldP8 . 18+

Dierengenot

Broer Konijn geniet van het zonnetje, vanaf zijn balkonnetje


Kwek en Kwak genieten van elkaar in het voorjaar.

Kinderboerderij De Pijp, Amsterdam april 2009

Museumkatten

De Hermitage in Sint Petersburg huisvest tientallen katten die 'in dienst zijn' als muizen- en rattenvanger. Hoewel hun werkterrein tegenwoordig uitsluitend in de catacomben van het museum ligt, duikt er ook wel eens een bovengronds op, liggend op het hoofd van een standbeeld bijvoorbeeld. Tweehonderd jaar geleden deden deze 'katten-tegen-ratten' hun intrede in het winterpaleis van keizerin Elizabeth I. Tot aan de oktoberrevolutie van 1917 kregen ze een maandelijkse voedselvergoeding uit de schatkist van de tsaar en werden zij verzorgd door speciale bedienden. Onder het sovjetregime bleven de katten, maar verdween de staatstoelage. De katten werden verzorgd door vrijwilligers. Tijdens de belegering van Leningrad in de Tweede Wereldoorlog stierven alle katten, maar na de bevrijding in 1945 kwamen er weer nieuwe. Omdat er niet aan geboorteregulering werd gedaan, de katten werden niet 'geholpen', zoals wel gezegd wordt, ontstond er een overbevolking. Het teveel aan katten werd 'overgeplaatst' naar het platteland. Inmiddels worden de katers gecastreerd, maar toch is er sprake van aanwas, omdat er veel zwerfkatten komen aanlopen. Het museum voert campagne om een goed thuis voor deze beestjes te vinden.

Iedere ochtend wordt er in de speciale 'kattenkeuken' in de kelder voor de katten een maaltijd bereid, een pap van boekweit en rijst. 's Middags krijgen ze brokjes.

20 juni 2009 opent de Hermitage Amsterdam, dat een van de topattracties van de hoofdstad belooft te worden. Laten we hopen dat met de kunstschatten uit Sint Petersburg ook de traditie van de museumkatten naar Amsterdam komt. De eigenlijke schatten natuurlijk. Ik meld me direct aan als vrijwilligster.

Blindengeleidepaardjes

Al zappend kwam ik langs Animal Planet, een tv-zender waar ik nooit naar kijk. Nu bleef ik 'hangen', omdat ik midden in een boeiend onderwerp belandde. Het ging over blindengeleidepaardjes als alternatief voor blindengeleidehonden. In Amerika, waar anders? Ik zag een vrouw met een minipaardje over straat gaan, een grappig gezicht. In de VS blijkt sinds 1999 The Guide Horse Foundation te bestaan, die deze minipaardjes aanprijst als ideaal 'hulpdier'voor blinden. Wat deze paardjes zo geschikt maakt voor blinden? De stichting noemt o.a. : hun levensduur, de paardjes kunnen wel 40 tot 50 jaar oud worden, waar honden vaak niet ouder dan 14 jaar worden; de beschikbaarheid, er zijn in de VS 7000 blindengeleidehonden op 1.3 miljoen blinden. Met de paardjes kunnen veel meer mensen een 'hulpdier' krijgen; de kalme natuur van de dieren, in de meest chaotische situaties blijven ze rustig; hun geheugen, het paardje herinnert zich een gevaarlijke situatie nog tientallen jaren daarna; hun uitzonderlijke gezichtsvermogen, ze hebben een bereik van bijna 350 graden door hun afzonderlijke oogbewegingen en ze kunnen zien in het donker.
De dieren zijn een goed alternatief voor blinden die allergisch of bang zijn voor honden. Of voor hen die te veel lijden onder het verlies van hun blindengeleidehond, iets wat een blinde meerdere malen in zijn leven kan meemaken.
Meestal komt een trend uit Amerika na verloop van tijd overwaaien naar Europa. Maar of dat ook voor deze minipaardjes geldt? Ik heb er in ieder geval nog geen gezien.

Intiem

In het NOS-journaal van woensdag 15 april, 18.00 uur een item over de veiligheid van thuisbevallen. Uit nieuw onderzoek is gebleken dat thuisbevallen net zo veilig is als bevallen in het ziekenhuis. Lang werd gedacht dat het grote aantal thuisbevallingen bijdroeg aan de relatief hoge babysterfte in ons land. Nederland heeft een van de hoogste babysterftecijfers van Europa. Als oorzaken worden nu genoemd, de relatief hoge leeftijd waarop vrouwen in Nederland hun eerste kind krijgen, het hoge aantal ivf-bevruchtingen, het hoge aantal bevallingen onder allochtone vrouwen en het feit dat in Nederland bevallingen met ernstige complicaties ook door onervaren gynaecologen mogen worden uitgevoerd.

Ter illustratie meent het journaal ons te moeten trakteren op een 'live' thuisbevalling. Eline en Johan hebben zich als vrijwilligers aangemeld. Iemand moet het doen tenslotte.
Eline baart haar kind, terwijl links van haar de camera van het journaal meedraait en rechts van haar Johan zijn eigen homevideo bij elkaar filmt. Johan raakt zijn vrouw niet aan, streelt haar niet, kust haar niet, zegt niets tegen haar en hetzelfde geldt voor zijn pasgeboren kind. Nee, Johan heeft iets veel belangrijkers te doen, alles moet namelijk worden vastgelegd. First things first, nietwaar. Je moet in het leven nu eenmaal prioriteiten stellen.

Na afloop worden de trotse ouders nog even geïnterviewd. "Ja, we wilden heel graag thuisbevallen, dat is zo veel intiemer dan in het ziekenhuis", horen we Johan zeggen. Eline lacht trots naar haar eigen 'Steven Spielberg' en is het helemaal met hem eens. Ja hoor Johan, de televisiecamera's in huis halen en je eigen camera vasthouden in plaats van je vrouw en kind, inderdaad, heel intiem!
Mij bevalt zo'n bevalling totaal niet. Zou ik het Journaal kunnen aanklagen wegens ongewenste intimiteiten?

It's a boy! His name is Bo, Bo Obama.

De kinderen Obama hebben dan eindelijk hun hond. Bo, een Portugese waterhond. Ik had er nog nooit van gehoord. Dit ras zal nu snel populair worden en weldra in het straatbeeld opduiken. Ook honden kunnen in de mode zijn, zeker presidentiële honden. Fokkers van dit ras gaan gouden tijden tegemoet, zij verdienen binnenkort geld als water. Ten koste van de hond waarschijnlijk, want doorgefokte hondjes zijn meestal zwakke hondjes. Bo is vernoemd naar Bo Diddley, een Amerikaanse rock-'n-rollzanger en gitarist. De vader van Michèle Obama was een grote fan van hem. Rock it Bo!

paashazen

ha ha haasjes bij AH

Is dit nou een hazenleger?

Lente aan de Schilderskade!

Drooglegging

Als gevolg van bemaling, ten behoeve van werkzaamheden aan de Stadhouderskade, daalde het grondwaterpeil zodanig dat deze rondvaartboot droog kwam te liggen. De kapitein weigert de boot te verlaten. (voor vergroting klik op de foto)

Kapsalon

Toen ik bovenstaand bord 'kabsalon' zag op de Albert Cuypmarkt dacht ik hier te maken te hebben met een originele vondst van een plaatselijke Turkse pizzabakker. Inmiddels weet ik dat 'kapsalon' de nieuwste snack is van Dönerland, laten we zeggen de Turkse Febo. Het betreft een schotel van kebab, frites, kaas, saus en salade. Dat laatste lijkt me een wat overdreven benaming voor één plakje tomaat en één plakje komkommer. In ieder geval is het veel en vet voor weinig geld. Dat verklaart waarschijnlijk ook de toenemende populariteit van deze maaltijdsnack onder Nederlanders. Het verschil in schrijfwijze is te verklaren uit het verschil tussen de officiële Turkse spelling kebap en de Nederlandse spelling kebab.
Maar waarom deze naam? Mijn verklaring: je eet het in een 'hapsalon', de saus is vermoedelijk kappertjessaus en naar het plaatje hieronder te oordelen, eet je het met een kapmes. Eet smakelijk!

Overleven onder het puin

In Keulen werd vijf weken na het instorten van het Gemeentearchief nog een kat levend onder het puin vandaan gehaald. Hij woonde in het aangrenzende pand, dat eveneens bezweek.
Die Felix. Zo'n katje is niet voor de poes, zou je kunnen zeggen.

Maar dan de 98-jarige Maria d'Antuono! Zij werd twee dagen na de aardbeving in L'Aquila levend onder het puin vandaan gehaald. Ze was helder, goed aanspreekbaar en onvoorstelbaar monter en nuchter na zo'n ingrijpende gebeurtenis. Ze kon de pers direct te woord staan. "Ik ben maar gewoon in m'n bed blijven liggen in afwachting van wat er zou gebeuren", vertelde ze. De tijd bracht ze door met breien. Zou het de hoge leeftijd zijn dat zij zo kon berusten in haar lot, wat dat ook zou zijn? Of zou ze overtuigd zijn geweest dat men haar zou vinden? Ze maakte zelfs een grapje over het feit dat haar haar zo in de war zat. Ze was liever iets verzorgder voor de camera's verschenen. Heel bijzonder, zo'n - lichamelijk en geestelijk - ijzersterke vrouw. Zo wil iedereen wel oud worden.

Richard Avedon

Coco Chanel en Suzy Parker

Marguerite Duras, 1993Richard Avedon - Photographs 1948 - 2004

Tot en met 13 mei 2009 in Foam, Keizersgracht 609, Amsterdam.

Behoed ons voor Plasterk

Trouw, 6 april 2009

Noemde ik in een vorig stukje de Italiaanse premier Berlusconi een ijdeltuit, Nederland heeft zijn eigen mediageile ijdeltuit in de persoon van de minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, Ronald Plasterk, ja die, met die belachelijke hoed op. Kan ik geen enkel politiek wapenfeit van hem noemen des te meer irritante aanstellerige optredens herinner ik mij. Het begon al met zijn imitatie van Bob Dylan in Buitenhof, waar hij columnist was. En wie herinnert zich niet zijn glorietocht door de Amsterdamse grachten bij de Canal Parade 2008, alsof hij het allemaal hoogstpersoonlijk bedacht had. O wat was hij gay die dag! Hij liet zich toejuichen als The Queen van zijn eigen OCGayboot. Dan ging hij met Willem-Alexander en Máxima mee op werkbezoek naar de Zuidpool en profileerde zich alsof hij beroepsfotograaf was. Zijn foto's en filmpjes had hij exclusief aan EénVandaag toegezegd. Het programma bood hem ruim een kwartier zendtijd, je zag hem genieten. Ja, daar doe je het allemaal voor als minister. En dan nu weer paginagroot op de achterkant van de Volkskrant om reclame te maken voor het nieuwe katern. En dan achteraf doen alsof je het niet wist. Zielig. Het mag duidelijk zijn, ik heb geen hoge hoed op van deze man.

Reïncarnatie van Columbus?

Trekvogel

Tandarts Buijserd aan de Amsterdamse Ceintuurbaan weet hoe hij nieuwe cliënten moet binnenhalen. Hij verleent nog ouderwetse service. Bel gauw, de praktijk zit bijna vol.

Pietje Bel(l)

De Italiaanse premier Silvio Berlusconi staat graag in het middelpunt van de belangstelling. Krijgt hij niet voldoende aandacht dan zorgt hij wel dat hij die krijgt. Meestal door onbeschofte opmerkingen of onbeschoft gedrag. Zo ook op het zestigste verjaardagsfeestje van de NAVO op 4 april. Angela Merkel ontving in Kehl alle NAVO-regeringsleiders. Terwijl Merkel klaar stond om Berlusconi te ontvangen, kwam hij al mobiel bellend uit de auto, keerde haar de rug toe en bleef ruim een half uur bellen. Later claimde hij dat hij in dat gesprek premier Erdogan van Turkije persoonlijk had omgepraat om alsnog in te stemmen met de benoeming van Anders Rasmussen tot secretaris-generaal van de NAVO. Die eer echter viel Barack Obama ten deel, maar de verwende clowneske ijdeltuit Silvio vond blijkbaar dat Barack nu wel genoeg aandacht had gehad -met de G20 in Londen net achter de rug, waar begrijpelijkerwijs ook al alle schijnwerpers op Obama gericht waren in zijn eerste Europese optreden als president van de VS - en dat het nu weer tijd voor hem was. Hoe belachelijk kun je jezelf maken?

Pietje Bel op de Amsterdamse Albert Cuypmarkt, telefoonaccessoires, ook voor Italiaanse vlegels.