Michiel Vos ontmoette in 2002 op het Idfa de documentairemaakster Alexandra Pelosi, het was liefde op het eerste gezicht, de twee trouwden en wonen sindsdien in New York. Niks bijzonders zou je zeggen, ware het niet dat Alexandra Pelosi de dochter is van Nancy Pelosi, de voorzitster van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Deze zogenaamde speaker bevindt zich in het middelpunt van de macht. Zij is - na de vice-president -de tweede in de lijn van opvolging bij eventueel overlijden van de president. Hiermee is Michiel Vos interessant geworden voor de Nederlandse pers. En dat is te merken. Het afgelopen verkiezingsjaar verscheen hij veelvuldig als Amerika-correspondent op televisie en radio, o.a. in Eén Vandaag, Met Het Oog Op Morgen en Nova. Nu zou me dat allemaal niets kunnen schelen, als Michiel wat vaker blijk zou geven van het feit dat het hem ook maar allemaal overkomen en in de schoot geworpen is. Maar Michiel koketteert zo ontzettend met zijn nieuw verworven status, hij verkeert iedere keer weer in een kinderlijke staat van opwinding als hij ten tonele verschijnt. Zit hij in een exclusieve bar in New York dan kan hij het niet laten ons te zeggen dat Paris Hilton aan het tafeltje achter hem zit. In een uitzending van Het Oog vlak na Kerst moest hij kwijt naast welke belangrijke mensen hij nu weer had gezeten tijdens een dineetje. Hij was ook de Nederlandse journalist die letterlijk 'het dichtst op de beëdiging van Obama had gezeten'. Rara hoe zou dat komen? En gisteravond in Het Oog was het weer zover, Michiel zou ons bijpraten over de benoeming van de speciale gezanten voor het Midden-Oosten en Afghanistan en ja hoor, hij wist natuurlijk al 28 uur eerder wie het waren, maar had nog even zijn mond moeten houden. Fijn Michiel, ik vind het allemaal heel fijn voor je, maar ik heb eerlijk gezegd een beetje genoeg Michiel gezien en gehoord. Ik ben een beetje Michielmoe. Je hebt je huidige werk vooral te danken aan je schoonmoeder, die deuren voor je opent die voor anderen gesloten blijven, dus iets meer bescheidenheid zou je sieren. Persoonlijk heb ik meer bewondering voor mensen die op eigen kracht, met doorzettingsvermogen en hard werken zich een positie weten te verwerven in een sector, zoals de omroep, waar doorgaans veel met kruiwagens wordt gewerkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten