Als liefhebster van het prachtige tennisspel, bij voorkeur op gras gespeeld, kijk ik ieder jaar weer uit naar hét toernooi der toernooien, het oudste tennistoernooi ter wereld, van the All England Lawn Tennis Club, the Championships op Wimbledon. Dit jaar (6 juli) werd de langste finale ooit gespeeld, de strijd tussen Roger Federer en Rafael Nadal duurde 4 uur en 48 minuten en werd verdiend, maar voor mij helaas, gewonnen door Nadal: 4-6 4-6 7-6 7-6 6-8. Federer, toonbeeld van beschaving en finesse verloor van krachtpatser Nadal. Als liefhebster van verfijning, techniek en tactiek, service-volley, dus aanvallend spel en spelers die alle slagen beheersen is het er de laatste twintig jaar niet leuker op geworden. Met Boris -boom boom - Becker en de nieuwste materialen heeft de service, oorspronkelijk bedoeld om de bal in het spel te brengen, als wapen zijn intrede gedaan in het tennis en zijn aanvallende spelers steeds zeldzamer geworden. Wie herinnert zich nog mijn favoriete speler aller tijden Stephan Edberg, de meester der verfijning? Spelend met houten racket. Maar ook McEnroe en na Becker Pete Sampras. De Internationale Tennisfederatie heeft overwogen de spelregels aan te passen en de service te beperken tot één opslag om zo het spel aantrekkelijker te maken, maar dit voorstel heeft het nooit gehaald. In Wim Boevink, televisierecensent van Trouw, vind ik een geestverwant. Hierboven zijn stukje uit de krant van maandag 7 juli, mij uit het hart gegrepen. (Op het stukje klikken voor vergroting).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten