Koninginnedag

Koninginnedag vieren in Amsterdam, het Venetië van het Noorden, is misschien wel het leukste op een bootje. Vanaf de Amstel en de grachten de mensen aan de wal gadeslaan, die zich op hun beurt verlustigen in de bootjes. In het centrum van de stad is er te voet bijna geen doorkomen meer aan; op het water is het ook druk, maar de waterpolitie leidt alles in goede banen. Eten en drinken aan boord, vaak ook muziek, hopen op een zonnetje en varen maar. Veel wind vandaag, ook in de microfoon.

Kermis op de Dam

Traditiegetrouw is er kermis op de Dam met Koninginnedag. Dan is het mogelijk je te laten ronddraaien in kermisattracties als de 'Tornado', de 'Around the world' , de 'Twister' of het reuzenrad. Een impressie.

Hortus Botanicus Amsterdam, iets rustiger dan op de Dam en toch hartje stad. Doorkijkje naar de Palmenkas, onder de bomen boshyacinthen

Narcissus jonquilla, narcis uit de mediterranée, op een bedje van Hondsdraf

Paeonia suffruticosa, oorspronkelijk uit China, in het wild zeer zeldzaam. De bloem heeft een doorsnee van dertig centimeter

foto's: ©hris

Vlinders

De Dryas Julia, de oranje passiebloemvlinder in de Vlinderkas van de Hortus Botanicus Amsterdam, 28-04-08. Op het menu staan sinaasappel en banaan, met suikerwater.

's Maandags is het in Aalsmeer planten inkopen voor de Hortuswinkel. Veilingkarren vol laden met vaste planten, kuipplanten en éénjarigen. Kamerplanten doen we niet aan. Zoals Midas Dekkers zei: "er is één ding waar kamerplanten een gloeiende hekel aan hebben en dat zijn.....kamers". April en mei zijn de topmaanden. Aan het eind is het aansluiten in de rij, scannen en betalen. Net Albert Heijn, maar dan anders. Alles de bestelwagen in en terug naar de Hortus. Uitladen en een mooi terras maken, dat uitnodigt tot kopen. Leuk om te doen.

nomofoob

Aan de lange lijst van fobieën is er onlangs een toegevoegd: nomofobie. No mobile fobie, de angst om onbereikbaar te zijn. Mensen die hier last van hebben, hebben hun mobiele telefoon dag en nacht aanstaan, bellen veelal obsessief(uren per dag) en worden heel onrustig als ze ontdekken dat ze hun mobiel vergeten zijn. In wat voor omstandigheden men op dat moment ook verkeert, eerst moet die mobiel terug. Pas dan keert de rust weer. Deskundigen vinden de benaming fobie wat overdreven voor dit verschijnsel, bij fobieën is er sprake van extreme angst die mensen belemmert in hun functioneren en dat is hier niet het geval. Hoe dan ook de mobiele telefoon is niet meer weg te denken, Nederland heeft met Finland en Zweden de hoogste gsm-dichtheid van Europa. Inmiddels is door treinreizigers het mobiel bellen in de trein uitgeroepen tot ergernis nummer 1. Dan gaat het niet over korte mededelingen vanwege vertragingen, maar over luidruchtig gevoerde lange privégesprekken die je verhinderen rustig de krant te lezen of een beetje weg te dromen. Ooit maakte ik mee dat een vrouw in de trein een meisje dat eindeloos zat te bellen vroeg daar mee op te houden omdat ze er last van had, waarop het meisje direct haar antwoord klaar had, "ik heb last van het kraken van jouw krant", waarna ze haar telefoongesprek voortzette. Het is een handig ding, die gsm, maar je moet weten hoe en wanneer je er gebruik van maakt. Het zou me niet verbazen als er ooit bellen en niet bellen coupés in de trein komen, zoals je vroeger roken en niet roken had. Zelf word ik, eerlijk gezegd, heel erg onrustig van de gedachte dat ik altijd bereikbaar zou moeten zijn.

Actrice Josée Ruiter (1947) is bij de laatste lintjesregen benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Nu vermeld ik dit niet omdat ik deze hoge Koninklijke onderscheiding zo belangrijk vind, maar wel omdat ik vind dat deze geweldige actrice hiermee de erkenning en waardering krijgt die haar toekomt, terwijl ze voor mijn gevoel onvoldoende bekend is bij het grote publiek. Mijn eerste kennismaking met haar gaat terug naar 1974 toen ik als aankomend studente in Leiden in de introductieweek de film Kind Van De Zon zag, waarin Josée Ruiter op indrukwekkende wijze de hoofdrol vertolkt van Anna, een meisje dat het ouderlijk huis verlaat en in Amsterdam op kamers gaat wonen en geleidelijk aan ernstige psychische problemen krijgt. De film werd gemaakt als voorlichtingsfilm in opdracht van de Stichting Pandora, de belangenvereniging voor (ex)psychiatrische patiënten, maar werd een groot succes als bioscoopfilm. Naast Josée Ruiter speelden o.a. mee: Dora van der Groen, Johan ter Slaa, Ramses Shaffy, Cox Hobbema en Kitty Courbois. In 1982 zag ik de actrice op de planken in Medea samen met Canci Geraedts en wederom maakte ze een verpletterende indruk. Van deze toneelproductie is ook een filmregistratie gemaakt. Josée Ruiter speelde in talloze toneelstukken, films en televisieproducties. Na haar breuk met het Nationale Toneel eind jaren negentig is ze voor zichzelf begonnen en heeft ze een aantal - door haarzelf geschreven - solovoorstellingen gespeeld, o.a. over Wilhelmina, de vrouwen van Tsjechov, Couperus en de laatste over Colette, die nog tot in 2009 loopt. Voorstellingen voor de fijnproever. Daarna gaat ze het rustiger aandoen. Dus gaan, zolang het nog kan.

Rock now, rollater

Ben je 40+ en houd je van dansen, dan is dit iets voor jou. Eens in de twee maanden organiseert 'good old' Harry de Winter in de Melkweg onder de briljante titel Rock now, rollater een dansnacht voor de babyboomgeneratie met de muziek waarmee ze zijn opgegroeid. Oude tijden herleven. De eerstvolgende gelegenheid: 2 mei a.s. Aanvang 21.00uur. Entree € 17.50

De jeugd heeft de toekomst zal Ayaan gedacht hebben bij het schrijven van dit boek in samenwerking met een Franse kinderboekenschrijfster, die om veiligheidsredenen schrijft onder het pseudoniem Anna Gray. Het boek beschrijft de vriendschap tussen een 12-jarige Marokkaanse jongen en een Joods meisje. Ze maken kennis met elkaars cultuur en achtergrond en ondervinden uiteraard allerlei problemen. Met dit boek hoopt Ayaan kinderen te betrekken bij het debat over de multiculturele samenleving. Hoewel vaak beweerd wordt dat kinderen tegenwoordig niet meer lezen, is het kinderboek in twintig jaar tijd uitgegroeid tot een veelbeoefend en volwaardig genre waarin alle moderne thema's aan bod komen en dit is dan ook zeker niet het eerste kinderboek over de multiculturele samenleving, maar de bekendheid van de schrijfster zal er voor zorgen dat dit boek meer publiciteit krijgt dan het gemiddelde kinderboek. Adan & Eva ligt vanaf 29 mei in de boekhandel en is geschikt voor kinderen vanaf 10 jaar.

Station Amsterdam RAI, zaterdag 26 april, 16.43 uur. Aankomst en vertrek.

AFAC

Hebben automobilisten in de grote(re) steden al jaren moeite om een parkeerplaats voor hun 'heilige koe' te vinden, ook fietsers in diezelfde steden hebben tegenwoordig steeds meer moeite hun 'stalen ros' te stallen. Met name in drukke winkelstraten en bij stations doet dit probleem zich voor. Ben je milieubewust bezig (of heb je gewoon geen geld voor een auto) en ga je met de fiets naar het station om vandaar verder te reizen met de trein dan kun je gerust een paar minuten extra uittrekken voor het vinden van een goede stalling voor je fiets. De betaalde stalling is een mogelijkheid, maar dan zit je vast aan de openings- en sluitingstijden. De andere mogelijkheid is het gebruik van de fietsenrekken buiten, tenminste als je een gaatje kunt vinden, wat lang niet altijd het geval is. Soms moet je je fiets noodgedwongen buiten de rekken plaatsen. Dacht je vroeger in Amsterdam als je bij terugkeer je fiets niet terugvond als eerste: gestolen!, nu moet dat zijn AFAC! De Amsterdamse Fiets Afhandel Centrale, jawel, die bestaat. De speciale 'fietsverwijderbrigade' van de gemeentepolitie mag nl. volgens een APV buiten de rekken geplaatste fietsen verwijderen, die je dan later kunt ophalen op een godvergeten terrein in het westelijk havengebied, minstens een uur fietsen vanuit het centrum, maar ja, die fiets heb je niet meer, dus je moet met de tram en een bus en nog 20 minuten lopen, wat je minstens anderhalf uur kost en dan weer een uur terug fietsen. Bovendien krijg je je fiets alleen terug als je het framenummer van je fiets weet en welke Amsterdammer weet dat? En de doorgeknipte sloten, die vaak meer hebben gekost dan je tweedehands fiets zelf, worden niet vergoed. Zo blijft tweederde van de verwijderde fietsen staan bij de AFAC, die één keer in de zes weken een veiling organiseert, waarbij niet opgehaalde en nog bruikbare fietsen per opbod verkocht worden aan fietsenhandelaren. Zo verdienen ze er ook nog aan. Samenvattend, de overheid wil het gebruik van de fiets en het openbaar vervoer stimuleren, maar investeert niet in de noodzakelijke voorzieningen, in tegendeel, je wordt gestraft voor het in gebreke blijven van de overheid. Fijn hoor, en de overheid zich maar afvragen waarom de burger toch zo weinig vertrouwen in haar heeft. En dan is dit nog maar één voorbeeld uit vele. In Trouw van 25 april las ik dat er volgens de Fietsersbond een tekort is van 120.000 fietsstallingsplaatsen bij NS-stations.

Clinton versus Obama

Hillary Clinton heeft de voorverkiezingen in Pennsylvania gewonnen en blijft in de race om de Democratische presidentskandidatuur. Er lijkt maar geen eind te komen aan de strijd. De euforie rond Obama lijkt enigszins geluwd. Zijn opmerkingen over "verbitterde"Amerikanen die hun heil zoeken in religie en wapens omdat ze het economisch niet kunnen bolwerken zijn niet goed gevallen. Zowel Hillary Clinton als John McCain noemen hem elitair. Hoewel Obama aan de leiding blijft in aantal gewonnen staten, kiezers en gedelegeerden, is het nog steeds niet genoeg voor de kandidatuur. Hillary loopt op hem in en het gaat er steeds meer naar uitzien dat geen van beiden voldoende gedelegeerden zullen binnenhalen en dat de zogenaamde superdelegates de beslissing zullen moeten brengen. Zal ze dan toch nog.......? Het zou zo maar kunnen. Omdat de verwachting is dat Clinton meer kans maakt om McCain te verslaan dan Obama, kan dat wel eens in haar voordeel uitvallen, maar het zal de partij verscheuren. Al dat gehakketak over en weer tussen de beide kemphanen doet de eenheid binnen de Democratische partij toch al geen goed. In plaats van campagne te voeren tegen de Republikeinse kandidaat wordt er een verbeten interne strijd gestreden. Bovendien ligt John McCain niet zo heel slecht bij veel Democraten. Straks wordt het "twee honden vechten om een been, de derde loopt er ras mee heen". Al die energie, al die tijd en al dat geld en dan uiteindelijk met lege handen staan. Je moet er maar zin in hebben. Maar ja, de macht trekt en alle spelers kennen de risico's van het spel.

Amsterdam Wereldboekenstad

In 2001 heeft Unesco (United Nations Educational, Scientific and Cultural Organisation) het initiatief genomen tot het 'World Book Capital': ieder jaar wordt een stad genomineerd die tot taak krijgt het boek en het lezen te promoten. Dit jaar (van 23-04-08 tot 23-04-09) is Amsterdam aan de beurt. Gekozen is voor het thema Open Boek met de bedoeling de dialoog te bevorderen over de vrijheid van (menings)uiting. Amsterdam staat sinds de Gouden Eeuw bekend als vrijplaats voor denkers en schrijvers. De stadspoorten stonden altijd open voor schrijvers die op de vlucht waren voor onderdrukking in eigen land. In Nederland was geen censuur en kon men in alle vrijheid werken en publiceren. In het huidige (inter)nationale politieke klimaat is het thema zeer actueel. Drie schrijvers zijn tot 'Amsterdam Wereldboekenstad-iconen' verheven, te weten Baruch de Spinoza (kind van uit Portugal gevluchte Joden), Anne Frank (behoeft geen uitleg) en Annie M.G. Schmidt, omdat zij een internationale uitstraling hebben en goed aansluiten bij het thema. Een jaar lang worden er allerlei activiteiten georganiseerd in boekhandels, bibliotheken, scholen etc. Bijvoorbeeld lezingen in de Aula van de Universiteit van Amsterdam: 27 mei Nelleke Noordervliet, 10 juni Kees van Beijnum en 1 juli Michaël Zeeman in gesprek met Harry Mulisch. Op 18 mei vindt de grootste boekenmarkt ter wereld plaats, 5 km boekenkraam in het centrum van de stad. Alles over het waarom, wat, wie en waar op http://www.amsterdamwereldboekenstad.nl/

Ter gelegenheid van Amsterdam Wereldboekenstad heeft Nelleke Noordervliet het boek 'Een stad vol boeken' geschreven, waarin ze ons meeneemt naar het Amsterdam van voorbije eeuwen en gesprekken voert met historische figuren die op de een of andere manier betrokkenen waren bij het oprichten van bijzondere bibliotheken en boekencollecties.

Windows.9

Niet voor reparatiehuwelijken. Verhuur van feestkleding, Sarphatipark, Amsterdam

Feestwinkel, Ferdinand Bolstraat, Amsterdam

'Taart van mijn tante', Ferdinand Bolstraat, Amsterdam

Reparatiehuwelijk

Het oude raadhuis van Purmerend.

Reparatiehuwelijk. Volgens http://www.trouwambtenaar.nl/ het huwelijk dat mensen sluiten, van wie het huwelijk (met elkaar) eerder door echtscheiding is ontbonden. Vóór 1989 stond de wet slechts één reparatiehuwelijk toe maar nu kunnen ongelimiteerd reparatiehuwelijken worden gesloten. Vandaag mocht ik getuige zijn bij zo'n reparatiehuwelijk. Het was een prachtige dag, de zon scheen, het bruidspaar was - ondanks 25 eerdere huwelijksjaren - toch enigszins nerveus (de bruidegom wist zijn pincode niet meer en trok het pak van zijn zoon aan, de bruid had het huis wel afgesloten, maar de sleutels in het slot laten zitten; gelukkig zaten ze er bij thuiskomst nog steeds in), drie volwassen zoons en een zus als getuige, veel humor en koffie met gebak na op een zonovergoten terras in Purmerend. Daarna op huwelijksreis naar Frankrijk, mét de kinderen en kleinkinderen. Het trouwboekje uit 1976 zag er nog uit als nieuw, de ringen pasten nog en kwamen uit het originele doosje van exact 32 jaar geleden. Wie wat bewaart, heeft wat. Bruid en bruidegom, van harte gefeliciteerd en heel veel geluk gewenst.

Jessica the Hippo

Tonie, een gepensioneerde wildopzichter in Mozambique vond na de overstromingen in 2000 in de buurt van zijn huis een pasgeboren nijlpaardje met de navelstreng er nog aan. Hij stond voor de keuze: de natuur haar gang laten gaan of het diertje mee naar huis nemen. De gevolgen van zijn keus zien we in dit filmpje.

Margriet Brandsma krijgt Hartkloppingen

Van 7 t/m 29 juni wordt in Oostenrijk en Zwitserland het EK-voetbal gespeeld. Gisteren werd het EK officieus 'geopend' met een grote voetbaltentoonstelling in Wenen, Hartkloppingen geheten. Het gaat over alle aspecten van het voetbal: spelers, fans, emotie en commercie. Margriet Brandsma doet in het NOS-journaal van zes uur actief verslag en leidt ons langs de loopbaan van voetballer en fans, langs trainingskampen

kracht- en conditietraining

het oefenen van supportersliederen, "walk on, wa-a-alk o-on, with hope in your heart and you never walk alone o-o-one, you nèèèver walk alone"

en laat zien hoe je een 'schwalbe' maakt

Sportief type, die Margriet, kan zo in het Nationaal vrouwenvoetbalelftal. Ik ben nu al fan. Walk on, Margriet.

Ochtendgloren

De Schilderskade ontwaakt, zondagochtend 13 april, 6.00 uur. Achter..........

......en voor.

Katja en Sophie, zo heet de nieuwe talkshow van BNN, gepresenteerd door Katja Schuurman en Sophie Hilbrand, live, veertig minuten lang over één thema. Negen uitzendingen op vrijdagavond, Nederland 3, 21.10 uur. In de eerste aflevering was het onderwerp 'de geluksindustrie', het al dan niet maakbare geluk. Gasten waren Wendy van Dijk, televisiepresentatrice, die bekende een collectie zelfhulpboeken op dit gebied in de boekenkast te hebben staan en vertelde er ook wel degelijk iets aan te hebben gehad. Verder de welbespraakte cultuurhistoricus Herman Pleij en de wat moeilijker uit zijn woorden komende schrijver Hafid Bouazza, die beiden van mening zijn dat de zogenaamde geluksindustrie thuishoort in de categorie "kletsmeierij". Interessant thema, goede gasten, tijd om door te praten en de 'diepte in te gaan' met als luchtige intermezzo's een fragment uit Hertenkamp en een beeldverslag van een cursus 'The Secret' ("het gaat om een coachingtechniek om een mindswitch te maken"(?))bij Patty Harpenau. De presentatrices deden het niet slecht voor een eerste keer. Wat mij betreft hoeven ze niet de hele tijd te stralen en te glimlachen, dat kennen we nu wel. Verder niet door elkaar heen praten, iets minder gegiechel en 'popi' taalgebruik (het is geen 'Spuiten en Slikken' of 'Katja Versus') en het programma is ook aantrekkelijk voor kijkers - zoals ikzelf - die niet tot de specifieke BNN-doelgroep (jong en wild) behoren. Volgende week is John de Mol te gast en gaat het over het verlangen van veel jonge mensen naar succes, roem en rijkdom. Ik ga zeker kijken.

In De Wereld Draait Door van donderdag 10 april jl. twee beklijvende gesprekken. Het eerste met Johan Derksen, kritisch sportjournalist en hoofdredacteur van Voetbal International en wekelijks te zien bij Voetbal Insite op RTL-7 (zondagavond 21.30 uur). Tafelheer Hugo Borst, vaste gast bij NOS' Studio Voetbal (zondagavond Nederland 1, 22.45 uur) was hier even geen sidekick, maar gelijkwaardig gesprekspartner als voetbalcriticus. Beide heren kennen elkaar (en presentator Matthijs van Nieuwkerk) goed, zijn goed van de tongriem gesneden en vervullen in de eerder genoemde programma's de rol van "bij vlagen virtuoze messenwerper"(MvN), wat de programma's de moeite van het bekijken meer dan waard maakt.
Aanleiding voor het gesprek was het interview met Ruud Gullit in De Telegraaf van 5 april, waarin de voormalige topvoetballer zegt "het te hebben gehad met Nederland en al die mensen met hun mening op televisie over hem", mensen als Johan Derksen en Hugo Borst dus. Deze twee heren laten vervolgens geen spaan heel van Ruud Gullit. Een paar citaten: "Gullit is helemaal afgebrand in dit land, niemand wil die man nog hebben na zijn wanprestatie bij Feijenoord", "we zouden best iets positiefs willen zeggen, maar we weten gewoon niet wat", "als voetbalanalyticus was hij bijzonder slecht, als hij kwam praten over een wedstrijd dan moest hij bekennen dat hij de wedstrijd niet gezien had", "hij lag of te slapen, of hij zat ergens in de kantine met een paar wijven te lullen of hij keek naar golf, maar die 8000 euro per uitzending stak hij wel in zijn zak", hij zei ooit tegen Derksen "ik ben de ster, maar jij niet, hè", "hij is op staande voet ontslagen bij Chelsea omdat hij nooit op het trainingsveld was, maar altijd in de P.C. Hooftstraat", "om zijn eigen falen te camoufleren geeft hij nu iedereen de schuld van zijn vertrek", "hij gaat voor de Postcodeloterij naar Afrika, we zien beelden waar je de tranen van in je ogen krijgt en hij laat zich hiervoor 100.000 euro betalen. Ik vind het best hoor, dat je je laat betalen, maar speel dan niet de messias, de man die geëngageerd is bij die kinderen en hun problematiek. Hij gaat erheen om geld te verdienen." Nadat Matthijs van Nieuwkerk de twee zeven minuten lang alle ruimte heeft geboden om Gullit met de grond gelijk te maken, zegt hij: "het is me te zuur, echt waar, hier wordt karaktermoord gepleegd. Zeg nou eens iets aardigs over Gullit", waarop Johan Derksen zegt: "het was een goede voetballer"en Hugo Borst op cynische toon: "hij heeft de Nederlandse popmuziek op de kaart gezet met Revelation Time, een gewèèèldige band!" en tot slot "het is een wereldgozer, een hartstikke gezellige man". In voetbaltermen heet zoiets een een-tweetje.

Ook bij het interview met Sophie Hilbrand en Katja Schuurman, in dezelfde uitzending te gast n.a.v. de nieuwe talkshow van BNN Katja en Sophie (vrijdagavond, Nederland 3, 21.10uur) was er, denk ik, sprake van een opzetje tussen de presentator en zijn tafelheer. Het leek erop dat Matthijs van Nieuwkerk en Hugo Borst met elkaar hadden afgesproken: we zullen wel eens even laten zien hoe je dat doet, een live talkshow maken. De heren leggen de twee dames het vuur na aan de schenen: "als jullie dan iets samen willen doen, waarom dan uitgerekend een talkshow? Daar zijn er al zoveel van en daar zijn er ook al veel van mislukt", "lijkt het je moeilijk?", Hugo heeft "een goed idee, om een voorproefje te krijgen geven we jullie anderhalve minuut om Matthijs of mij te interviewen, oké Katja, begin maar", "luister, het is gewoon werk, hè, een talkshow maken, je moet er even goed over nadenken waarom je iemand uitnodigt"en "stel je wel een paar kritische vragen?", "jullie beginnen onstuimig aan dit programma, dat is ook goed, dat kan van alles opleveren, maar zijn jullie wel journalistiek genoeg?, Sophie is journaliste, maar jij Katja?...., nou ja, Sophie sleept je er wel doorheen". Een paternalistisch toontje en je ziet Sophie op een gegeven moment ook denken: wat flik je me nu Matthijs, ik ben twee jaar je tafeldame geweest, je biedt ons de gelegenheid om ons nieuwe programma voor een groot publiek onder de aandacht te brengen en dan krijgen we dit, moeten we ons hier verdedigen waar we de lef vandaan halen om met nog een nieuwe talkshow te komen? Maar ze laten zich niet kennen en slaan zich er dapper doorheen. Je zou kunnen zeggen, flauw van Matthijs en Hugo, maar aan de andere kant kun je het ook zien als een voorbeeld van scherp interviewen en zet het Sophie en Katja - bedoeld of onbedoeld - misschien ook wel op scherp de avond voor hun eerste live talkshow.

Straatmuzikanten

Bulgaren op de Albert Cuypmarkt, 3 april 2008

Yasmin Levy

Zondagavond jl. heb ik mogen genieten van een prachtig concert in het nieuwe Bimhuis, gehuisvest in het al even prachtige Muziekgebouw aan 't IJ. In het kader van het World Music Theatre Festival trad hier Yasmin Levy op. Deze uit Jeruzalem afkomstige zangeres zingt in het Ladino, de taal van de Sefardische Joden die aan het eind van de 15e eeuw door de Spaanse Inquisitie uit Spanje verdreven werden (evenals de Moren, zoals de moslims toen heetten) en zich verspreidden over Zuid-Europa, Noord-Afrika en het Midden-Oosten. De taal, ook wel Judeo-Español genoemd, een mengeling van Oud-Castiliaans en Hebreeuws met Arabische invloeden is bijna uitgestorven en bestaat vooral nog in liederen, melancholieke liederen die verhalen van liefde en verlangen. De liederen zijn eeuwenoud en zijn van generatie op generatie overgedragen. Ook Yasmin kreeg ze met de paplepel ingegoten en ziet het min of meer als haar taak deze muziek te bewaren voor volgende generaties. Nu is zij niet de enige die dit doet. Ook Lena Rothstein bijvoorbeeld zingt 'cantos Judeo-Españoles', maar waar zij de liederen zo authentiek mogelijk zingt, heeft Yasmin een eigen stijl ontwikkeld, die soms resulteert in iets te gepolijste uitvoeringen, zoals in 'Una Noche Mas' en 'Vengo'. Hier kwam de naam Julio Iglesias even bij mij op, hetgeen naar mijn mening geen aanbeveling is. Laat dat geen reden zijn om niet via haar website http://www.yasminlevy.net/ fragmenten van deze muziek te beluisteren, muziek die herinnert aan een tijd dat joden en moslims vreedzaam samenleefden in een hoogstaande cultuur.

Windows.8

' Saskia's Dierenpaleis', Maasstraat Amsterdam, 1 april 2008
Links: De ongekroonde katerkoning, Manke Nelis, op zijn 'troon' in het dierenpaleis.


Manke Nelis

Manke Nelis

De Maasstraat in de Amsterdamse Rivierenbuurt heeft sinds enige tijd een bezienswaardigheid: Manke Nelis in de etalage van Saskia's Dierenpaleis. Saskia vertelt.