Vrijdagavond 'en famille' het Sinterklaasfeest gevierd, het was een heel gezellige avond met heerlijk eten en veel pakjes en rijmelarij . Op mijn verlanglijstje stond een nieuwe fluitketel en die kreeg ik ook mét een gedicht, waarin de (jonge) Sint zijn verbazing uitsprak over het feit dat iemand die er een weblog op na houdt (lees: een modern iemand) nog zoiets ouderwets als een fluitketel gebruikt. Iedereen heeft tegenwoordig toch een waterkoker! Ik niet. Een waterkoker waarschuwt niet als het water kookt, terwijl de fluit van de ketel in de wijde omtrek te horen is en je eraan herinnert dat je hem hebt opgezet. Het bracht me op het liedje dat Annie M.G. Schmidt over dit uitstervende huishoudelijke apparaat schreef:
Behalve dat ik een fluitketel gebruik, ben ik ook nog zo ouderwets dat ik andijvie niet voorgesneden en verpakt koop maar aan een stronk en die ook nog eens zelf snijd en was. Wat een werk, hè. En sudder/sucadelapjes staan hier ook nog urenlang op een klein pitje, tot ze botermals zijn en smelten op de tong. Niks geen fastfood. Gewoon zoals oma en moeder het deden. Hoewel, oma gebruikte een petroleumstelletje, zo ouderwets ben ik nu ook weer niet. Voor die stelletjes betaal je tegenwoordig trouwens veel geld op de brocante, dus ik denk dat ik mijn fluitketels zo langzamerhand ook maar eens ga bewaren. Dan kan mijn Sint ze weer erven en herinneringen ophalen aan die goeie ouwe tijd, toen er nog fluitketels bestonden ("opa, wat is dat, een fluitketel?"; "nou kind, dat zal ik je vertellen, vroeger toen opa klein was...). Misschien komt kokend water tegen die tijd wel direct uit de kraan, naast koud en warm. Wat ik maar zeggen wil, het leven is een cyclus, waarin jong vanzelf middelbaar en vervolgens oud wordt, met alle kenmerken van dien. Als middelbare zit ik tussen oud en jong in en dat is te merken aan mijn manier van leven of, zo je wilt het modernere, mijn leefstijl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten