Begin oktober 2007 lag er een kaartje op de mat van woonstichting De Key. 'Vandaag waren we bij u aan de deur. Helaas troffen wij u niet thuis. Over een week komen wij terug. Mocht u verhinderd zijn, belt u ..... . Reden: vervangen van een dakpan.' Ik wist niets van een kapotte dakpan, had nergens last van, geen lekkage of zo. Nee, deze reparatie werd niet op mijn verzoek uitgevoerd. Omdat ik op de voorgestelde datum met vakantie zou zijn, maakte ik daar melding van. 'Prima mevrouw, het staat genoteerd.' Bij thuiskomst - na een heerlijk weekje Zeeland - lag er weer een kaartje op de mat. 'Vandaag waren we bij u aan de deur. Helaas troffen wij u niet thuis. Wilt u bellen voor een nieuwe afspraak.' Natuurlijk, ik ben de beroerdste niet. Dit keer lukte het, dat wil zeggen, ik was thuis toen de loodgieter kwam. Hij had een dakpan bij zich, keek uit het zolderraam en kwam tot de conclusie dat dit een klusje voor twee was. 'Mag ik de dakpan hier laten liggen mevrouw?, dan neem ik binnenkort contact met u op.' Natuurlijk, ik ben de beroerdste niet. Maar contact? Binnenkort? Nee, niks van dat alles, ik hoor niets meer en de dakpan blijft liggen. Januari 2009 nam ik zelf contact op met De Key over heel iets anders (zie mijn stukje van 5 februari) en bracht daarbij de dakpan even in herinnering. 'Oh, daar ga ik achterheen , dat kan natuurlijk niet, excuses hoor, u hoort spoedig van ons.' En ja hoor, ik werd zowaar gebeld, maakte een afspraak en de loodgieter kwam op de afgesproken tijd de trap op, alleen. Hij keek uit het zolderraam en kwam tot de conclusie dat dit een klusje was voor twee man! Een second opinion kan nooit kwaad, dus het zou wel zo zijn. Toen hij hoorde hoe de vork in de steel zat, of liever gezegd, hoe lang de dakpan al op zolder lag, maakte hij ter plekke een nieuwe afspraak. Zo gebeurde het dat 24 april jl. twee man de trap op kwam, met 'bergbeklimmersuitrusting', tuig, touw, zekeringen, helm, de hele mikmak. Eenmaal vastgesnoerd begon een van hen aan de beklimming van het dak, als ware het de Mount Everest. Er werd druk geschoven met dakpannen en behouden daalde hij af op zolder. Mét de mededeling dat er niet een, maar twee dakpannen kapot waren! Maar hij had er geen extra bij zich. Wel had hij het zo geregeld dat de volgende keer de kapotte dakpan vanuit het raam verwisseld kon worden. Regeren is vooruitzien, nietwaar!. In ieder geval werkt er één man met visie bij De Key. Enfin, om een lang verhaal zo kort mogelijk te houden, 6 mei a.s. moet de klus geklaard zijn. Eén jaar en 7 maanden en 6 bezoeken van De Key later. Zo is dit al met al een heel duur dakpannetje geworden.
Begin oktober 2007 lag er een kaartje op de mat van woonstichting De Key. 'Vandaag waren we bij u aan de deur. Helaas troffen wij u niet thuis. Over een week komen wij terug. Mocht u verhinderd zijn, belt u ..... . Reden: vervangen van een dakpan.' Ik wist niets van een kapotte dakpan, had nergens last van, geen lekkage of zo. Nee, deze reparatie werd niet op mijn verzoek uitgevoerd. Omdat ik op de voorgestelde datum met vakantie zou zijn, maakte ik daar melding van. 'Prima mevrouw, het staat genoteerd.' Bij thuiskomst - na een heerlijk weekje Zeeland - lag er weer een kaartje op de mat. 'Vandaag waren we bij u aan de deur. Helaas troffen wij u niet thuis. Wilt u bellen voor een nieuwe afspraak.' Natuurlijk, ik ben de beroerdste niet. Dit keer lukte het, dat wil zeggen, ik was thuis toen de loodgieter kwam. Hij had een dakpan bij zich, keek uit het zolderraam en kwam tot de conclusie dat dit een klusje voor twee was. 'Mag ik de dakpan hier laten liggen mevrouw?, dan neem ik binnenkort contact met u op.' Natuurlijk, ik ben de beroerdste niet. Maar contact? Binnenkort? Nee, niks van dat alles, ik hoor niets meer en de dakpan blijft liggen. Januari 2009 nam ik zelf contact op met De Key over heel iets anders (zie mijn stukje van 5 februari) en bracht daarbij de dakpan even in herinnering. 'Oh, daar ga ik achterheen , dat kan natuurlijk niet, excuses hoor, u hoort spoedig van ons.' En ja hoor, ik werd zowaar gebeld, maakte een afspraak en de loodgieter kwam op de afgesproken tijd de trap op, alleen. Hij keek uit het zolderraam en kwam tot de conclusie dat dit een klusje was voor twee man! Een second opinion kan nooit kwaad, dus het zou wel zo zijn. Toen hij hoorde hoe de vork in de steel zat, of liever gezegd, hoe lang de dakpan al op zolder lag, maakte hij ter plekke een nieuwe afspraak. Zo gebeurde het dat 24 april jl. twee man de trap op kwam, met 'bergbeklimmersuitrusting', tuig, touw, zekeringen, helm, de hele mikmak. Eenmaal vastgesnoerd begon een van hen aan de beklimming van het dak, als ware het de Mount Everest. Er werd druk geschoven met dakpannen en behouden daalde hij af op zolder. Mét de mededeling dat er niet een, maar twee dakpannen kapot waren! Maar hij had er geen extra bij zich. Wel had hij het zo geregeld dat de volgende keer de kapotte dakpan vanuit het raam verwisseld kon worden. Regeren is vooruitzien, nietwaar!. In ieder geval werkt er één man met visie bij De Key. Enfin, om een lang verhaal zo kort mogelijk te houden, 6 mei a.s. moet de klus geklaard zijn. Eén jaar en 7 maanden en 6 bezoeken van De Key later. Zo is dit al met al een heel duur dakpannetje geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten