Op het balkon van uw blogster wordt een eenzame strijd gestreden. Duiven voeren in een gesloten binnentuinencomplex wordt begrijpelijkerwijs niet op prijs gesteld. Vervuilde balkons, wasgoed, nou ja, het behoeft geen uitleg. Koolmeesjes voeren daarentegen mag wel en dat doen we dan ook. Het ophangen van pindanetjes is hiertoe niet geschikt gebleken. De in Amsterdam goed gedijende halsbandparkieten eten de netjes in een mum van tijd leeg, de duiven posteren zich eronder om de restanten te nuttigen en de koolmeesjes hebben het nakijken. Daar moest iets op gevonden worden. Het resultaat is een klein stoofje gevuld met pinda's, geplaatst in een plantenrekje met spijltjes. De koolmezen kunnen erdoor, de duiven niet. Satéstokjes in de gaatjes van de stoof, zodat de duiven er niet op gaan zitten en klaar! Zou je denken. Eén duif denkt daar echter heel anders over. Ik heb haar Hillary genoemd, de 'never-give-up-pigeon'. Zijn haar soortgenoten allang afgehaakt, zo niet Hillary. Zij trotseert de satéprikkers en haalt acrobatische toeren uit om de zo door haar begeerde lekkernij te pakken te krijgen. Ik bewonder haar doorzettingsvermogen maar vind het ook een beetje zielig. Je moet je verlies op een gegeven moment toch weten te nemen. En aan de andere kant van de woning, aan de kade, valt genoeg te halen. Maar Hillary heeft mijn woning uitverkozen. 's Zomers, als de keukendeur openstaat, komt ze rustig de keuken binnenlopen. Ik heb haar menigmaal op het aanrecht aangetroffen op zoek naar iets lekkers. Eerlijk gezegd ben ik wel een beetje op haar gesteld geraakt. Ze mag blijven, zolang ze haar familie maar niet meeneemt. De benedenburen zullen zich wel afvragen waar die satéprikkers in hun tuin toch vandaan komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten