Rijswijk, vandaag precies 50 jaar geleden. Het is feest, maar kaarsjes aansteken is voor een kersverse vierjarige zo te zien wel een serieuze aangelegenheid. Vuur is niet om mee te spelen.

Windows.19

Ook 'boven de rivieren' wordt Carnaval gevierd, zoals in dit café aan de Linnaeusstraat te Amsterdam.

De Vergulde Hond

In de Tweede Jan Steenstraat in de Amsterdamse Pijp zit sinds kort slagerij De Vergulde Hond. Slagerij voor honden en katten! Hier kun je vers runder- en kippenvlees, meest scharrelvlees, kopen voor je geliefde huisdier. En botten. Volgens eigenaresse Eva Visscher is dat het beste voor de dieren, 'vroeger kregen ze niet anders'. Zij is van mening dat het kant-en-klaar-eten(voor dieren wel te verstaan) van tegenwoordig vaak de oorzaak is van gezondheidsproblemen bij honden en katten. Omdat goed vers voer volgens haar steeds moeilijker te krijgen is begon zij deze winkel. Alleen het beste is goed genoeg, dus zij verkoopt geen afvalvlees en producten van destructiebedrijven. Dit maakt het vlees, in tegenstelling tot eerdere berichten in de media, ook geschikt voor menselijke consumptie, beweert Eva. Tja, wat moet je hier nu weer van denken? Een geitenoortje of runderluchtpijpje voor de lekkere trek tussendoor? mmm, ik denk er nog even over.

Voor meer informatie http://www.slagerijvoorhondenkat.nl/

C-factor

Calvijn, de naamgever van het Calvinisme,werd 500 jaar geleden geboren. Veel aandacht dus dit jaar voor deze man en zijn opvattingen. Stond calvinistisch aanvankelijk voor het zuiver theologische begrip gereformeerd, later stond het voor protestants christelijk in het algemeen en inmiddels wordt het in nog ruimere zin gebruikt. Er wordt gedoeld op eigenschappen/begrippen als hard werken, je talenten ontwikkelen, eenvoud, soberheid, spaarzaamheid, oppassendheid, bescheidenheid, maar ook op burgerlijk, kleingeestig, moralistisch, streng, rechtlijnig, onverzoenlijk, schijnheilig en saai. Meestal wordt het door de gebruiker negatief bedoeld en het wordt volgens mij vooral vaak gebruikt door mensen die zich hun hele leven moeten blijven afzetten tegen hun al te gererormeerde jeugd, zeg maar de Maarten 't Harts onder ons. In het licht van de huidige economische crisis, die te wijten zou zijn aan ongebreidelde hebzucht en een schaamteloze graaicultuur, blijken de begrippen in het bovenstaande eerste rijtje zo gek nog niet. Nog even en calvinistisch is geen scheldwoord meer. Onlangs noemde Mark Rutte zichzelf al een calvinist! Ook heb ik wel eens gelezen dat saaie mensen vaak de gelukkigste mensen zijn. Het materiële niet najagen, tevreden zijn met wat je hebt en kunnen genieten van de kleine dingen is een gave. Trouw ontwikkelde een test waarmee je jouw c-factor kunt bepalen. Wil je weten of je calvinistischer bent dan je eigenlijk denkt, of dat je - zoals in mijn geval - minder calvinistisch bent dan je omgeving van je denkt, ga dan naar www.trouw.nl/nieuws/religie-filosofie/article1934690.ece en beantwoordt de vragen eerlijk.
Mijn c-factor blijkt 47%, waaruit de makers van de test de volgende conclusie trekken: 'je hebt wat calvinistische trekjes. In enkele opvattingen lijk je op een calvinist. Je slaat je echter heel wat gemakkelijker door het leven, waardoor je daar ook van kunt genieten.' Nou, dat weet ik dan ook weer.

Chris, voor alles wat lekker is

Amsterdam, Albert Cuypmarkt, 16-02-09

Als je nagels maar goed zitten

Wat een mens al niet doet om beroemd te worden. Dertig jaar je nagels niet knippen met als resultaat een totale lengte van 8.65 meter aan nagel. Hoe kun je zo leven? Je aankleden, koken, eten, je billen afvegen, krabben bij jeuk, vrijen, autorijden, sms'en, typen? Ga zo maar door, alles eigenlijk. En dan op een dag ben je ze kwijt, de bron van alle aandacht, in één klap, door een auto-ongeluk. Mevrouw zal weer herstellen, maar zal het leven voor haar nog zin hebben? Dit moet een nagel aan haar doodskist zijn.

Bron: Trouw 16-02-09

Voor haar

Amsterdam, Albert Cuypmarkt, pruiken, met of zonder mayonaise.

foto's: Chris

Windows.18

Salon Monique, Albert Cuypstraat, Amsterdam. Multicultipruiken.

Wie ben ik?

Ik ben een bekende Nederlander. Tien jaar geleden begon ik te kalen. Sindsdien draag ik pruiken, zo om de zes weken een nieuwe. Nu heb ik daar genoeg van en toon ik mijn ware gezicht. Het is een bevrijding, voor het eerst voel ik het kussen waar ik op slaap en de straal van de douche rechtstreeks op mijn hoofd. Mijn coming-out beleefde ik in DWDD van vrijdag 13 januari 2009. Wie ben ik?

Tolerant Nederland

Een klein berichtje in de marge van Trouw van vrijdag de dertiende.

Nederland heette altijd een tolerant land te zijn, maar dat zou de laatste jaren steeds minder het geval zijn, hoor je wel eens beweren. Dit berichtje laat zien dat deze bewering niet juist is. Nederland wordt niet minder tolerant, Nederland wordt alleen maar toleranter. De vrijheid van meningsuiting is niet in het geding. Racistische en antisemitische spreekkoren klinken bij voetbalwedstrijden en onlangs ook bij anti-Israëldemonstraties. De aanwezige 'stewards' en politieagenten 'horen, zien en zwijgen'. Niks om je zorgen over te maken, dus. U kunt rustig gaan slapen.
(klik op de tekst voor een vergroting)

Afvallige

Twee maanden geleden behoorde ik nog tot de (in het vorige stukje vermelde) 1 miljard mensen met overgewicht. Overigens zonder het te weten. Tijdens een routinebezoekje aan de huisarts werd ik uitgenodigd om op de weegschaal te gaan staan. Blijkbaar zag de huisarts iets dat ik zelf nog nog niet in de smiezen had. 'Hoeveel denk je dat je weegt?', vroeg ze. Omdat ik acht jaar geleden de weegschaal de deur heb uitgedaan, was mijn antwoord een schatting, maar omdat ik ook al acht jaar dezelfde kledingmaat heb, was ik overtuigd dat ik er met mijn schatting niet ver naast kon zitten. 'Nou het is wel ietsje meer', zei ze. Ik deed er vijf kilo bovenop. 'Nee, nog wel iets meer'. Ik begon me wat ongemakkelijk te voelen en bij het vernemen van mijn gewicht zat ik er verslagen bij. Zoveel had ik nog nooit gewogen en zoveel wilde ik ook niet wegen. Ik voelde me ineens heel dik. Blijkbaar had ik het omgekeerde van anorexia, ik zag mezelf dunner dan ik in werkelijkheid was. De dokter toonde mij op de computer een tabel (de zgn. body mass index) die aangeeft hoe je ervoor staat: in de blauwe zone leg je te weinig gewicht in de schaal, groen is goed, oranje is te veel en 'in het rood staan' betekent in dit geval veel te veel hebben, obesitas dus. Ik zat midden in het oranjevak en in dit geval houden wij daar niet van. Geen daden - hooguit te veel eten - en al helemaal geen roem. Hoe dan ook, de mededeling kwam aan als een mokerslag en had het gewenste effect. Dezelfde dag is er een streng regime ingegaan, de weegschaal (die tegenwoordig ook al een geheugen blijkt te hebben) kwam terug in huis, calorieën werden geteld en nu twee maanden later ben ik 1/8 van mijn gewicht kwijt en zit ik in het groen. Daar zat ik altijd al graag. Vanochtend bij de vleesafdeling van de supermarkt dwaalden mijn gedachten af. Tien kilo speklappen, dat is een hoeveelheid! En dat was ik kwijt. Opgegaan in het niets, verdwenen, weg. Kilo's zijn eigenlijk net aandelen, dacht ik, ze kunnen zomaar vervluchtigen. 'Ik maak me geen zorgen, 't trekt wel weer aan' zei een kennis met veel aandelen me onlangs. Hij had veel geld verloren door de kredietcrisis. Dat is dan wel weer een verschil met kilo's, die zie je liever niet meer 'aantrekken'. Hoewel ik letterlijk minder mens ben geworden voel ik me daar heel goed bij.

Hungry Planet

Peter Mentzel fotografeerde gezinnen over de hele wereld met hun weekvoorraad eten en drinken. De foto's worden t/m 30 maart tentoongesteld in Cultuurcentrum Vrijhof te Enschede en spreken voor zich. Achter in de bijbehorende catalogus staan allerlei statistische wetenswaardigheden. Zo lijden er wereldwijd ongeveer evenveel mensen aan ondervoeding als aan overgewicht, nl. 1 miljard. En wist je dat er in totaal meer dan 31.000 McDonald's vestigingen zijn, waarvan alleen al in Japan 3.891?

Tsjaad, $ 1,23 per week voor 6 personen

Ecuador, $ 31,55 per week voor 9 personen

Verenigde Staten, $ 341,98 voor 5 personen

Duitsland, $ 500,07 per week voor 4 personen

Boek: Peter Menzel (foto's) en Faith d'Aluisio (tekst), Hungry Planet - What the World Eats, Ten Speed Press, 2005

Donna

Dit is Donna, de hond van de daklozenkrantverkoper bij AH in de Maasstraat. Baasje en hond zijn onafscheidelijk. Iedere werkdag wordt er voor Donna een eigen beschut hoekje ingericht en krijgt ze - indien nodig - een warm dekentje omgeslagen. Het baasje heeft naast het verkopen van Z magazine nog andere bezigheden. Hij haalt parkeerkaartjes voor de klanten van AH, biedt aan om zware tassen naar de auto te dragen, hij let op fietsen en andere hondjes. Eénmaal heeft hij zelfs een zakkenroller in z'n kladden gegrepen. Veel klanten waarderen zijn vriendelijkheid en behulpzaamheid en hij wordt gemist als hij er niet is. Hij krijgt - behalve geld - ook allerlei lekkers toegestopt voor hemzelf en voor Donna, stroopwafels, chocoladerepen en allerhande hondenvoer. De asbak van 's lands grootste kruidenier doet dienst als bijzettafeltje. Vijftien maart is Donna jarig. Dit jaar wordt ze zes. Omdat vijftien maart dit keer op zondag valt kunnen hond en baasje eerst maandag de zestiende door het winkelend publiek gefeliciteerd worden. Donna's lievelingshapjes zijn rosbief en tongenworst.

Shalom/Salaam ver weg

In 1992 schudden premier Yithzak Rabin van Israël en Yasser Arafat, leider van de PLO, onder toeziend oog van Bill Clinton en de gehele wereld, elkaar de hand na ondertekening van de Oslo-akkoorden. In 1994 krijgen zij - vanwege hun inzet voor een vreedzame toekomst - samen met Shimon Peres de Nobelprijs voor de Vrede.

In 2003 schudden de Palestijnse premier Mahmoud Abbas en de Israëlische premier Ariel Sharon elkaar- onder het toeziend oog van George W. Bush - de hand in Aqaba Jordanië, na de slotverklaring van de Rode -Zee-Top. Zij verklaren achter de 'roadmap for peace' te staan, die moet leiden tot een onafhankelijke Palestijnse Staat en een veilig Israël.
In januari 2006 wint de militante Hamas de Palestijnse parlementsverkiezingen. Eén van hun doelstellingen is de 'vernietiging van de staat Israël'. Hoewel Hamas democratisch aan de macht is gekomen, voert de islamitische beweging (het is geen partij) geen democratisch bewind. Leden van Fatah die verder willen in het vredesproces met Israël worden geïntimideerd, gearresteerd, gemarteld en zelfs gedood. De Palestijnen vechten een burgeroorlog uit, die resulteert in de heerschappij van Hamas over Gaza en Fatah over de Westelijke Jordaanoever.

In januari 2009 bestookt Israël- na een raketaanval van Hamas op Israël - Gaza gedurende twee weken. Ruim 1300 Palestijnen vinden de dood. Israël krijgt terecht zware kritiek op dit buitensporige geweld en wordt zwaar onder druk gezet door de internationale gemeenschap. Wereldwijd wordt er gedemonstreerd tegen het Israëlische geweld, niet tegen Hamas. Zelf kwam ik in Amsterdam ongewild de anti-Israëldemonstratie tegen, waarin Gretta Duisenberg en Harry van Bommel voorop liepen. Zij ontkenden gehoord te hebben dat er 'Hamas, Hamas, Joden aan het gas' geroepen werd. Maar het werd wel geroepen en behalve dat werden er ook borden meegevoerd waarop Joden met nazi's werden vergeleken en Israël beschuldigd werd van genocide. Antisemieten grijpen hun kans.

Op 10 januari 2009 zijn er parlementsverkiezingen in Israël. Israël kiest rechts, rechtser, rechtst. Kadima, Likoed en anti-Arabische partij. Israël kiest voor de harde lijn. De Arbeiderspartij, de partij van Nobelprijswinnaars Rabin en Peres, is slechts een schim van wat het ooit was. Bijna twintig jaar na Oslo lijkt de situatie in het Midden-Oosten terug bij af en de vrede verder weg dan ooit.

Het Handvest van Hamas

Mohammed Shehab, parlementslid voor Hamas, verwoordt nog eens een van de kerndoelen van het Handvest van Hamas uit 1988. Voor alle duidelijkheid, 'ze' zijn de Joden. Hij drukt zich hier nog gematigd uit. Wat er in werkelijkheid staat is te lezen op www.nl.wikipedia.org/wiki/Hamas_Handvest in het voorwoord en in artikel 7 en 32.

Ter informatie voor de heer Shehab: de Joden, genoemd naar één van de stammen van Israël, Juda of Judea, zijn na ruim tweeduizend jaar, vanaf het einde van de 19de eeuw en in groten getale na WO-II, teruggekeerd naar hun land van herkomst, nl. Palestina. De wijze waarop vorm is gegeven aan die terugkeer is discutabel, maar de vraag of ze er thuishoren niet. De Joden komen oorspronkelijk uit het Midden-Oosten, maar hebben - na verdreven te zijn door de Assyriërs - zo'n zestig jaar in de zogenaamde Babylonische ballingschap geleefd, van 597 tot 536 v.C.. Daarna zijn de meesten niet teruggekeerd en hebben zij zich over de gehele wereld verspreid, hetgeen bekend staat als de diaspora. Soms moet je even wat verder terug gaan in de tijd.

Het gezicht van Hamas

Jelle Visser interviewt voor Eén Vandaag een Hamasstrijder. Uitgezonden op 9 februari.

Top of Flop

Retro-televisie is in. Succesvolle programma's als Showroom, In de Hoofdrol, Zeg ns AAA zijn allemaal terug van weggeweest. Ook Top of Flop is nieuw leven ingeblazen. Paul de Leeuw neemt na 45 jaar - met permissie - het stokje over van Herman Stok, die te gast was in de eerste aflevering en er voor zijn 81 jaar nog goed uitziet. Herman Stok, in 1963 35 jaar oud, jasje/dasje, alle tijd en rustig. Paul de Leeuw, in 2009 46 jaar oud, 'casual', gehaast en druk. In 1963 stond de muziek centraal, nu de presentator en de jury. Iedereen is druk en probeert grappig te zijn. Ik ben zo oud dat ik de originele versie ken. De leeftijd en de herinnering zitten mij mogelijk in de weg, maar voor mij is de nieuwe versie 'too much', een veertig minuten durende kakofonie van geluid. Het programma laat goed zien welke ontwikkeling de televisie in al die jaren heeft doorgemaakt. Alleen jurylid Ad Visser, toch ook alweer in de zestig, lijkt weinig ontwikkeling te hebben doorgemaakt. Hij probeert 'forever young' te blijven.

"ground control for major Tom, can you hear me, major Tom?"

Windows.17

Het was de week van de Cito-toets. Duizenden basisschoolleerlingen uit groep 8 ploeterden op hun toets die bepalend is voor de keuze van hun vervolgopleiding. Cito betekent Centraal Instituut voor Toetsontwikkeling. In de Amsterdamse Ferdinand Bolstraat zit een winkel die Cito heet, wat volgens mij staat voor Chaos in Technische Onderdelen. Heus, Cito heeft 't, maar waar?

'Zo doen wij dat hier nu eenmaal'

Nu ik toch bezig ben, nog maar een staaltje bureaucratie. Onlangs gaf ik persoonlijk een brief af bij Woonstichting De Key te Amsterdam. Het was een klacht over de onderhoudswerkzaamheden aan het trappenhuis. Er zat totaal geen schot in, ik zat al maanden in de rotzooi. Bij de receptie zaten twee meisjes, één van hen overhandigde ik de brief met het verzoek deze aan de geadresseerde te geven. 'Goed hoor, komt voor elkaar'. Toen ik te kennen gaf dat ik graag een ontvangstbewijsje wilde kreeg ik een nummertje in mijn handen gestopt. 'Oh, dan moet u aan het loket zijn, verderop'. Er waren maar twee mensen voor mij, maar het duurde toch nog twintig minuten voordat ik aan de beurt was. De gestaag doorwerkende baliemedewerkster moest ook nog een nieuwe kracht inwerken. Wachtend op mijn beurt had ik uitzicht op de twee meisjes van de receptie. In die twintig minuten hebben zij welgeteld aan nog twee mensen een nummertje verstrekt, ieder één, een eerlijke taakverdeling, dat wel. Verder praatten zij vooral, met elkaar wel te verstaan en zo luid dat iedereen kon meegenieten. Het ging over de laatste kledingaankopen, over waar je leuk kon uitgaan, over de vakantie, over van alles en nog wat waar meisjes over praten. Ze hadden het heel gezellig samen. Eenmaal aan de beurt was ik in dertig seconden klaar. Ik nam de vrijheid om mijn verbazing, zo niet ergernis uit te spreken over deze gang van zaken: 'zou het geen idee zijn om de meisjes van de receptie ontvangstbewijzen te laten afgeven, gewoon een standaardbriefje waar alleen de datum en de namen van de afzender en de geadresseerde op ingevuld hoeven te worden, dat bespaart de klant een hoop tijd en voor u scheelt het ook weer, u heeft het druk genoeg'. Hoe kon ik zo naiëf zijn om te denken dat ik wel op bijval van deze vrouw zou kunnen rekenen. Nee, ze keek me enigszins gepikeerd aan en zei 'zo doen wij dat hier nu eenmaal, dat is de procedure'. 't Was maar een idee hoor', zei ik en ben weggegaan. 'Dag mevrouw, is het gelukt?' riep één van de meisjes van de receptie nog bij het passeren. 'Ja hoor, het heeft even geduurd, maar het is gelukt, daaag!'
De brief zelf heeft overigens wel het beoogde effect gehad. Twee dagen later waren er vijf man aan het werk in het trappenhuis. De vloerbedekking werd gelegd, de antislipstrips bevestigd, de naden gekit en zelfs de schilder kwam om de beschadigingen bij te werken. Het was in 1 dag klaar. De volgende dag kwam de aannemer langs met een flesje wijn en de vraag waarom ik de brief geschreven had. Ik heb het kort gehouden.

Opschoonaktie

Twee weken geleden verschenen er op het gedeelte van de Schilderskade waar ik woon de eerste borden met het opschrift 'fietsen worden verwijderd i.v.m. werkzaamheden op 4 februari 2009'. Welke werkzaamheden dat waren bleef onvermeld. In de dagen daarna bleken de bordjes zich snel voort te planten. Bij iedere boom, lantaarnpaal, 'nietje' en fietsenrek stond een bord, soms wel twee. Een paar dagen geleden kwamen daar nog eens borden bij bestemd voor automobilisten 'wegsleepregeling op 4 februari 2009'. Voor het eerst werd nu ook duidelijk waarom. Eronder stond namelijk 'i.v.m. opschoonaktie'. Over een stukje straat met een lengte van niet meer dan 100 meter telde ik zo'n 25 bordjes! Pas gistermiddag (één dag voor de 'aktie') trof ik bij de post een brief van het stadsdeel waarin nadere uitleg werd gegeven. 'Tijdens de actie (compliment aan afdelingshoofd A. Klop voor de correcte schrijfwijze) reinigen we de straat, herstellen we kleine gebreken aan de bestrating, we plegen extra onderhoud aan het groen, waar nodig worden bomen gesnoeid, aanwezige putten leeggezogen en fietswrakken en graffiti verwijderd'. Voorwaar een nobele doelstelling voor één dag. Toen ik gisteravond voor het slapen gaan nog even naar buiten keek, zag ik een straat zonder auto's en fietsen, een mooi gezicht. Alleen jammer van al die bordjes. Toen ik vanochtend om 9.00 uur naar buiten keek zag ik nog steeds een lege straat, nu ook zonder bordjes, nog mooier. Maar het was ook opvallend rustig, er viel geen enkele activiteit te bespeuren, terwijl er toch een hoop werk te verrichten was. De eerste fietsen en auto's werden weer geparkeerd. Nieuwsgierig geworden naar de reden van deze rust belde ik het in de brief vermelde telefoonnummer. 'Ja, het gaat niet door, het is te koud' kreeg ik te horen. Het bleef even stil. Op mijn 'ja, maar de brief is pas gisteren in de bus gegooid en het was gisteren toch net zo koud en eergisteren ook en de week daarvoor, het vriest niet(bij mij op het balkon was het 10gr.C) en het is droog, wat wil je nog meer in februari, dan is het meestal niet zo warm' kwam een chagrijnig 'ja, soms moet je iets op het laatste moment beslissen'. Ik heb de arme telefoniste verder maar met rust gelaten, want ik voelde een onbedaarlijke lachbui opkomen. Gelukkig was het niet te koud om alle bordjes weer te verwijderen. Wie zei ook al weer 'Wat hebben mensen toch tegen ambtenaren? Die mensen doen toch niets.'

Van Moskou tot Magadan

Zondagavond was de eerste aflevering te zien van de documentaireserie Van Moskou tot Magadan. Jelle Brandt Corstius (ik meen een gelijkenis met Aaf te zien), correspondent van Trouw en al enige jaren woonachtig in Rusland, ging voor deze serie naar 'de randen' van Rusland om 'gewone'mensen te filmen en te interviewen in hun dagelijkse bestaan en in hun relatie tot de overheid. In de eerste aflevering, het recht van de sterkste, leidt Brandt Corstius ons naar het Altai-gebergte, 4 uur vliegen van Moskou, in het zuiden van Siberië op de grens met Mongolië. We zien wonderschoon landschap en horen onthutsende verhalen. Via onverharde wegen 'Rusland kent geen wegen, alleen bestemmingen', komen we in het plaatsje Korgon, waar regelmatig stukken raket neerkomen van lanceringen die plaatsvinden vanaf een basis 1000 km verderop. Het afval is giftig en ziekteverwekkend. 99% van de sterfgevallen is te wijten aan kanker. Iedereen zwijgt erover en de lanceringen gaan onverminderd door.

Verder een gesprek met een man die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. Een overheidsfunctionaris kwam om bij een eenzijdig verkeersongeluk. Hij was dronken en reed 200 km p/u. Omdat zijn blazoen onbezoedeld moest blijven werd de geïnterviewde, die op het moment van het ongeluk daar ook reed, opgepakt en schuldig verklaard aan het ongeluk. Hij lijkt het lijdzaam te hebben ondergaan.

Via een bezoek aan een sjamaan, die alle problemen oplost, komt het onderwerp vrouwenmishandeling aan de orde. Ieder uur sterft er ergens in Rusland wel een vrouw aan de gevolgen hiervan. Vaak kunnen vrouwen niet eens aangifte doen en worden de betrokken mannen in bescherming genomen. Conclusie: 'in Rusland regeert de wetteloosheid', 'ook ik koop wel eens iemand om'biecht Jelle op.

Het is een bijzonder boeiende documentaire over een wereld waar je niets van af weet. Ik kijk nu al uit naar de volgende aflevering. Zondagavond Van Moskou tot Magadan, vpro, Nederland 2, 20.15 uur. Helaas stond de eerste aflevering tegenover het Nationale Songfestival geprogrammeerd, waarin de zogenaamde 'Toppers' hun liedjes playbackten. De echte topper was op Nederland 2 te zien.
De uitzendingen zijn terug te zien via http://www.uitzendinggemist.nl/