In september vorig jaar kwam het boekje Poelie de Verschrikkelijke uit, kattenverhalen geschreven door Frans Pointl. Pointl, nu 75 jaar oud, is van kinds af aan omringd geweest door katten. Hij kan zich een leven zonder niet voorstellen. Hij houdt ook van mensen, maar - zoals hij zelf zegt - van weinigen. Alle katten die in zijn verhalen en gedichten opduiken hebben echt bestaan, Wortel, Vlek, Coco, Lily, Poentje, Donder, Pipo, Poelie. Het titelverhaal, dat vernoemd is naar de laatste, is werkelijk een meesterlijke vertelling.
In het kort: op een nacht treft Pointl voor de deur een uitgemergelde kat aan, ziek en schurftig. Het beest heeft opvallende korte en dicht opeen staande snorharen, 'een speling van Moeder Natuur' en fel gifgroene ogen. De volgende dag gaat hij met de zich heftig verzettende, blazende en briesende kater naar de dierenarts, maar kan het niet over zijn hart verkrijgen hem te laten inslapen en neemt hem weer mee. Een beet van de kat wordt hem bijna fataal, omdat hij nooit ingeënt is tegen tetanus. 'Heb ik de oorlog overleefd (Pointl is joods) en nu zou je nog door zo'n stomme kattenbeet.....'. Thuis moet Poelie, inmiddels bijgenaamd 'De Verschrikkelijke', gescheiden blijven van de twee andere poezen Lily en Vlek, die anders door hem gekrabd en gebeten worden. Kortom, Poelie is een monster dat mens en dier terroriseert. Gek genoeg word de kat wel rustig als er muziek van Wagner uit de radio klinkt. Als vriendin Louise, die aan spiritisme doet, op bezoek komt, oppert zij dat er mogelijk een kwade geest in de kat huist. Zij vraagt of ze een plukje haar van Poelie mee mag nemen voor een aanstaande seance. Een week later brengt ze verslag uit. Tijdens de seance raakte het medium in een trance, luid schreeuwend in het Duits. De GG&GD moest er aan te pas komen om haar terug te halen. Een van de aanwezigen opperde dat Poelie een reïncarnatie zou zijn van Hitler. Als Pointl daarop de slaapkamerdeur opent en 'Hitler' roept spitst Poelie direct de oren en gaan al zijn haren recht overeind staan. 'Ik blijf hier geen minuut langer!, roept Louise, 'zijn straf is nu in een kattenlijf te moeten leven, maar je ziet het, zijn fanatisme is nog ongebroken'. Zo besluit Pointl dat Poelie niet kan blijven en laat de kat inslapen. De laatste beelden van de verslappende kat laten de schrijver toch niet onberoerd en zo eindigt het verhaal met de woorden 'Waarschijnlijk ben ik de enige jood ter wereld die heeft gehuild om Hitlers dood.'
Het verhaal beslaat in het boek twintig pagina's en wordt prachtig opgebouwd. Uit andere passages in het boek kunnen we concluderen dat Poelie in werkelijkheid weliswaar aanvankelijk de baas was in huize Pointl, maar uiteindelijk, na vijf jaar, toch aanhankelijk werd. Helaas, de fictie blijkt mooier dan de feiten.
Frans Pointl, Poelie de Verschrikkelijke, Nijgh en Van Ditmar, 2008.
Interview met Frans Pointl in De Wereld Draait Door van 4 september 2008, www.dewerelddraaitdoor.vara.nl/terugkijken.php
Geen opmerkingen:
Een reactie posten